Duinen zonder zee

Het is er uitgestorven. Helemaal niemand. Geen spelende kinderen en het hek zit op slot. Ik kijk om me heen en daarna nog maar eens op mijn horloge. Nog 5 minuten en dan zou school moeten beginnen. Er komt niemand de straat ingelopen en er komen ook geen auto’s aan van alle kinderen die, net als ons, van heinde en ver hierheen komen. Geen rugtassen op half elf en geen enthousiaste begroetingen. Wij zijn vandaag zonderlingen. 

Het voelt als een aflevering van The Langoliers van Stephen King. Daar wordt iedereen wakker in een vliegtuig om erachter te komen dat ze beland zijn in een wereld zonder mensen. 

Ik tuur door de spijlen van het hek bij het klaslokaal naar binnen maar daar staan alle stoelen netjes onder de tafel geschoven. Ik sta voor een school zonder kinderen. 

Het blijkt een studiedag te zijn en ik had daar niet op gerekend. Ik denk aan de aflevering van de luizenmoeder van de zondag ervoor. Juf Ank roept teleurgesteld tegen de kinderen:” ga maar naar je tafel, mama heeft niet op je gerekend vandaag!” na een gepland kamp wat op het laatste moment niet doorgaat. Gelukkig heeft deze moeder alle tijd en die ga ik vandaag genietend benutten, een dag zonder plan. 

Zelf vond ik mijn blunder nogal grappig en als er iemand vanuit de woonhuizen aan de overkant mij stond gade te slaan dan hoop ik dat die net zo hard om mij kon lachen als ikzelf. Zo’n ontaarde moeder die zoekend naar de rest van de schoolkinderen bij een verlaten plein stond, om nog maar een keer op haar telefoon te kijken om de datum, de dag en de tijd te checken. Wanhopig nog maar eens de site checkend om erachter te komen wat er aan de hand is. 

Maar goed, hoe grappig ook, ik stond daar wel met twee kinderen die de slaap nog uit hun ogen aan het wrijven waren en hun ontbijt nog aan het herkauwen. We staan twintig kilometer van huis en nog een hele dag voor ons. Een dag zonder planning. 

Gelukkig ligt er op steenworp afstand van school een natuurgebied. Een mega-zandbak te midden van een groot bos. De Brabantse Sahara. Duinen van stuifzand die hele dorpen heeft overspoeld in de middeleeuwen. Dorpen als Efteling( ja, echt! Niet het pretpark maar er was ooit een dorp dat heette Efteling) en Westloon liggen begraven onder deze metershoge zandduinen. Duinen zonder zee. 

We zetten koers ernaartoe. Het is een prachtige dag met een strakblauwe hemel. We hebben nog niet één voet in het bos gezet of we horen al het ijverige getik van een specht hoog in de bomen. We speuren de boomtoppen af maar vinden hem niet. Steeds als we onze zoektocht staken horen we hem weer, alsof hij ons aan het tarten is. Zodra we dan weer opkijken houdt het getik op. En als we het zoeken toch maar weer opgeven en verder lopen begint dit eigenwijsje weer. Een geluid zonder zichtbare bron. 

We komen langs een afgebroken boomstam zonder boom. “Hier is wel een hele fanatieke specht bezig geweest” zeg ik terwijl we aan de voet staan van de eerste zandduin.  

Mijn zoon maakt een kunstwerk van in zand gestoken stokken, als een bos zonder bladeren. Mijn dochter kijkt met een dromerige blik rond terwijl ze niets ziet. Een ziener zonder zicht. 

Het is er natuurlijk allemaal wel, maar je ziet het niet. Er is een specht in dit bos. Er zijn bladeren die van de takken gevallen zijn. Er zijn kinderen die op onze school thuis horen. Mijn dochter ziet wel iets en er ligt ergens een boomstam die afgebroken is. En deze duinen hebben ook een onzichtbare zee. Hun zee is de wind, die al dit zand hiernaartoe heeft gestoven. Het zijn allemaal zonderlingen die hier verzameld zijn in deze duinen zonder zee. 

Net als de duinen laat ik me meenemen door een onzichtbare zee en door die zee zijn er kennelijk kunstwerken van takken ontstaan en zand in onze schoenen.  En hopelijk is er ook een idee ontstaan van fouten maken zonder repercussies.

https://open.spotify.com/track/3EGxhUpcKaYixmxNlSABDo?si=cwoQXngjQTWvW8fUk9Xp-g