Volgens mijn zoon gaan we vandaag naar een bejaardentehuis. Maar wijzelf zijn op weg naar het openluchtmuseum. En hij zit wel degelijk bij ons in de auto dus hoe hij dat logistiek gaat doen is mij een raadsel.
Hij roept al de hele vakantie dat we gaan kijken hoe oude mensen leven en daarmee doelt hij op het openluchtmuseum. Mijn man had het uitgelegd toen het plan voor deze trip ontstaan was. We gaan kijken hoe de mensen vroeger leefden. Mijn zoon heeft dit nogal vrij vertaald. Ik hoop dat hij later vertaler word, dan kun je zelfs bij de meest trieste films nog lachen. Ik zie al krakkemikkige vertalingen voorbij komen die de hele context van het verhaal een wat onbeholpen karakter geven. Zoals deze zin: I just died in your arms. Wat dan in zijn woorden zoiets word als: ik doodde zojuist jouw wapens. Vreedzaam op een dubbelzinnige manier, dat geef ik toe.
Ik hoop dat hij het daadwerkelijke museum wat interessanter vind dan de reis ernaartoe, want de reis is net begonnen en hij ligt al te snurken. Nou ja, liever hier dan straks tijdens een rondleiding. Al lig ik persoonlijk in een scheur als er zo’n oud mannetje( het is volgens mijn zoon immers een bejaardentehuis) bevlogen staat te vertellen en overstemd word door het luide gezaag van onze turf. Ik vind het zijn goed recht want mijn opa valt ook steeds in slaap als zijn achterkleinkind bevlogen zijn verhaal doet. Ik hou wel van de ironie hierin.
Het park is bij binnenkomst meteen al een succes, het staat namelijk vol met beuken en eiken. Dat betekent beukennootjes rapen en eikeltjes zoeken. Binnen no time zijn de broekzakken van mijn zoon overvol. Te midden van een groepje mensen roept hij keihard: “dit is een rare eikel!” Triomfantelijk houd hij een mini eikeltje omhoog. Het groepje mensen ziet dit echter niet en kijken mij verontwaardigd aan. Mijn dag kan officieel niet meer stuk!
Mijn dochter leeft zich uit in de plassen die de regen de avond ervoor heeft gevormd.
Ook de zandbak bij het terras waar wij van onze eerste ontmoeting met de bezoekende massa bijkomen, is mateloos populair bij ons grut. Als de pret hierbij blijft vind ik het wel een nogal duur stukje bos.
We besluiten het park na een kop koffie toch echt te gaan teisteren en mijn kroost neemt afscheid van de rest van de kinderen in de zandbak. Ze krijgen helaas nul op het rekest want niemand zwaait enthousiast terug. Er werd ook al wat vreemd gekeken naar alle behulpzame handelingen die mijn zoon uitvoerde. Met een blik, waar hij zelf zo onderhand stoïcijns voor is geworden, probeerde ze hem de zandbak uit te jagen. Terwijl hij toch goed overleg pleegde! Moeten ze maar antwoord geven op zijn vragen.
Het was me al een tijdje gaan dagen dat ik twee totaal verschillende kinderen heb maar vandaag werd die stelling kracht bijgezet. Mijn zoon slentert door zo’n park heen, de grond afspeurend naar mooie stenen of aparte eikels. Nu hoef je voor die laatste niet altijd de grond af te speuren maar die heb ik hem nog niet uitgelegd. Ga ik ook niet doen, denk ik. Af en toe kijkt hij eens een boerderijtje in of blijft staan bij een weefgetouw of middeleeuwse handboor om te kijken hoe het werkt.
Mijn dochter is het tegenovergestelde! Die draaft als een Teletubbie op speed door het park heen, van avontuur naar avontuur. Op zoek naar water, om mee te spetteren. Die weet allang dat er eikels rondlopen op de wereld en doodt ze met haar blik. Als er aan het tafeltje naast ons iemand een appelflap eet, stormt ze erop af om in een onbegrijpbare taal iets uit te slaan. Volgens mij heeft ze een taalcursus bij Pingu gevolgd. Je weet wel, die pinguïn van klei die niet te verstaan is. Of bij kiwi en strit. Google het maar.
De boerderijtjes rent ze niet in maar uit. En zorg dat ze niet bij apparatuur in de buurt komt, hoe middeleeuws ook, want ik sta niet in voor het bloedbad.
Het feit dat mijn kids zo verschillend zijn gaf wat wrijving gedurende de dag. Terwijl wij als ouders achter onze opgefokte Teletubbie aanrende, schreeuwde onze zoon theatraal: “wacht nou eens op mij!”
Het enige moment dat yin en yang het eens waren was in de speeltuin. Daar kwamen zand, water en natuurwetten samen. Hij heeft vol overgave een uur lang een waterrad geprobeerd draaiende te maken en zij keek gebiologeerd naar het water dat eens in de zoveel tijd, op magische wijze uit de waterpomp kwam.
