Wereldschool

Ik kan er met mijn pet niet bij. Ik snap het wel maar toch ook eigenlijk helemaal niet. Waarom zijn er zo weinig mensen die mijn kinderen iets kunnen leren? Echt leren. 

Ze staan voor me op hun blote voeten. Onder hun gewicht zakken ze steeds iets verder in het natte zand dat de oever van deze rivier bedekt. De één iets meer dan de ander. Zwaartekracht heet dat. Een onzichtbare kracht die door een weegschaal te meten is. Overal is die zwaartekracht een beetje anders en niemand weet eigenlijk waar het precies vandaan komt. Het is er, het zorgt dat de wereld draait, het dag en nacht wordt, dat je niet de ruimte in drijft. 

Het water neemt steeds een beetje zand onder hun voeten weg. Het is sterk genoeg om de kleine zandkorreltjes mee op drift te nemen. 

Er komt een groot vrachtschip aan maar voordat hij er is, neemt hij het water weg, zuigt het naar zich toe. Het water onder hun voeten verdwijnt. Om het daarna in grote golven weer terug te geven. Mijn zoon weet dat al en vlucht naar het droge stuk strand. Mijn dochter volgt gedwee zijn voorbeeld. De vorige boot deed hetzelfde en dat is blijven hangen in haar geheugen. Maar kwamen de golven toen ook zo ver? We zetten stokjes waar deze golven stoppen en kijken of de volgende boot het water ook zo ver het land op dwingt. Hoe ontstaan golven eigenlijk? En waarom trekt het water eerst een beetje terug? 

Tussen het zand ligt een aparte steen. Het zit vol gaatjes en weegt helemaal niets. Daar heb je weer die illustere zwaartekracht. Waarom weegt ie nagenoeg niets? Komt het door de gaatjes? Of is zijn soortelijk gewicht ook zonder gaatjes al lager dan andere stenen? Waar komt de steen vandaan? Is het puimsteen zoals je die bij vulkanen kunt vinden? Een simpel proefje bewijst dat dit puimsteen is, het steentje blijft drijven. Maar hoe komt ie dan in hemelsnaam hier terecht? Ons land telt geen bergen, laat staan vulkanen.

Er is maar zoveel water op de wereld en het komt overal. Het water wat nu kalmpjes via deze rivier naar onze Noordzee stroomt heeft al heel de wereld gezien in zijn vele vormen. En het staat hier, terwijl het tussen jouw tenen doorstroomt, aan het begin van weer een nieuwe wereldreis. 

Mijn dochter gooit alle takken die ze op de scheidingslijn van droog naar nat zand kan vinden in het water. Ze kijkt geduldig hoe ze wegdrijven. Voorzichtig neemt ze kleine stapjes verder het water in. Ze reikt naar de wegdrijvende takken en ontdekt dat ze niet te ver moet reiken. Het water is nog koud. Haar broer brengt soelaas door haar voor te doen hoe een grotere tak haar kan helpen en hengelt ermee naar haar kleine takjes. Hij heeft een grote slanke kromme tak gepakt uit zijn verzameling takken die hij nodig heeft voor zijn hut. Het was niet makkelijk want sommige takken zaten nog stevig vast aan de omgewaaide afgestorven boom. Het kostte hem wat gemopper maar niet de woeste blinde razernij die hij kan hebben zodra we ons in de bewoonde wereld begeven. 

Terwijl hij de takken afbrak, kropen er allerlei beestjes onder de schors vandaan. Sommige waren makkelijk te identificeren maar anderen ook totaal niet. Wie weet zit er wel een onbekende, nog reeds niet ontdekte, soort bij. Voordat hij met zijn tak naar zijn zusje liep om haar te helpen met haar probleem, zorgde hij er zorgvuldig voor dat er geen beestjes meer over de tak kruipen. Hij wil niet dat zij gebeten of gestoken wordt en de beestjes hebben ook recht van leven. Daarna schrijft hij zijn naam in het zand met diezelfde tak en kijkt hoe het water de letters weer opslokt, golfje voor golfje. 

Hoezo sociaal jong? Hoezo emotioneel onderontwikkeld? Hoezo niet leren? Dit zijn de termen die sinds een tijdje op de loer liggen in mijn leven. Ze hebben nog niet aangeklopt op onze deur maar ik voel hun priemende blikken. Maar in deze kinderen schuilt geen sociale onhandigheid, niet kunnen leren of emotionele immaturiteit. Dat zie ik als ik ze onder mijn vleugels heb. Als ik ze meeneem. 

Er is niet zoveel mis met ze en toch hebben ze alle hulp nodig om overeind te blijven. De wereld snapt hun niet, maar zij de wereld wel. 

Ze leren hier, op deze zonnige middag langs de waterkant van onze meanderende rivier, pijlsnel over stromingen, de wet van Archimedes, zwaartekracht, hulp vragen, hulp aanvaarden en door te zetten. Zo moeilijk is leren dus niet voor ze. De wereld is een klaslokaal maar ook een klaslokaal is een wereld an sich. Maar waar leren deze twee nu meer? 

https://open.spotify.com/track/1531dSYDoryrmTAJXDe45X?si=g3mvgRa5SaGRHfgQqdJ3zQ