Zou ik schrijversaspiraties hebben, dan moet ik in ieder geval geen kookboek gaan schrijven. Tenminste, dat lijkt de boodschap te zijn die mijn dochter uitdraagt.
Het loopt tegen de avond aan. Op het fornuis staan de pannen zachtjes te pruttelen. Stoom komt onder de deksels vandaan en af en toe hoor je een deksel rammelen. De tafel staat alvast gedekt. Ik ben druk in de weer geweest samen met mijn zoon en het resultaat staat nu smaak te vergaren op het vuur. Mijn dochter heeft niet zoveel vertrouwen in mijn kookkunsten als mij want haar bord heeft ze volgegooid met legoblokjes en doet nu alsof ze een smakelijk maal zit te verorberen terwijl ze met mes en vork de blokjes lego opschept en weer op haar bord laat vallen.
Anders dan mijn zoon, is zij een selectieve eter. Mijn zoon lijkt qua eten op Sheldon uit de serie Young Sheldon en deelt de mening dat ‘the different foods should not touch each other on the plate’ en pas sinds kort heeft hij geen vakjes-bord meer nodig. Dat snap ik ook wel, ik heb er ook een hekel aan als het sap uit mijn sappige gebakken biefstukje het krokante laagje van mijn gebakken aardappeltjes zompig maakt. Of wanneer er tijdens een gourmet de satésaus van mijn vlees mijn kleine pannenkoekje zoutig maakt in plaats van zoet. Mijn zoon deelt mijn mening en heeft twee borden nodig op zo’n avond. Ik maak mijn bord tussendoor schoon terwijl mijn man ondertussen zijn wenkbrauwen optrekt terwijl hij het hele tafereel bekijkt.
Hoe anders is mijn dochter. Bij haar komt er maar bar weinig door de selectie heen wat betreft eetwaardig voedsel. In mijn overtuiging is zij een breathtarian. Dat is iemand die gelooft dat je kan leven van alleen lucht. Gelukkig drinkt ze wel voldoende, maar goed, water bestaat uit H2O en dat betekent dat er ook zuurstof in zit, dus dat is nog net volgens de regels. Maar kennelijk schotelen we haar steeds het verkeerde voor. Misschien moeten we gebakken lucht voor haar maken of zo, al denk ik niet dat ze daar nu zo op zit te wachten.
Waar ze normaal gesproken als een barbaar met haar vingertjes enkel wat stukjes vlees probeert te redden van een aanval die ingezet is door de groenten op haar bord, eet ze deze blokjes Lego netjes met mes en vork. Wie het voor elkaar heeft gekregen om die mate van etiquette erin te krijgen is mij een raadsel. Het is mij en mijn man ondanks vele pogingen nog niet gelukt. Bij het aanreiken van een vork, klinkt er resoluut een ‘nee’ uit haar mond.
In mijn ogen is deze hele voorstelling van legoblokjes en bestek dan ook een geniale satire van haar op een irritatie-puntje van haar vader. Niet spelen met je eten!
Geen huisje van bouwen of een traktor, maar gewoon opeten, het liefste met mes en vork. Is dit haar tegenhanger van de boodschap van haar vader? Spelen met eten moet in haar ogen of is het niet je speelgoed opeten? Dat is natuurlijk altijd goed, je speelgoed niet opeten, want het meeste speelgoed is er toch niet echt voor gemaakt.
Of misschien wil ze haar eigen eten maken? Lego is daar best geschikt voor. Voor het maakgedeelte van het proces dan, want bij het eten ervan loopt het stuk of beter gezegd, daar bijt je je op stuk.
Wie weet, probeert ze ons duidelijk te maken dat eten een uitdaging is voor haar en je haar net zo goed Lego kan serveren, dat kan ze ook niet eten. Of dat ze het graag uitdagender heeft met een superscherp mes of zo. Lego eten, dat is pas een uitdaging mama!
Is gewoon aardappels en groente eten in haar ogen maar saai en mag er best een beetje meer pit in. Ze is immers meer te porren voor pasta en rijst dan voor de Hollandse pot.
Doelt ze misschien stiekem op de reclame van Jumbo, wat eten we vandaag? Lego!
Of vindt ze het allemaal te lang duren en denkt ze:” Dan begin ik maar aan de Lego hoor!”
Maar er kan natuurlijk altijd een veel simpelere gedachte achter zitten die ik niet weet te raden. Wat er ook in haar hoofdje omgaat, het maakt het niet minder grappig als je dochter vlak voordat het avondmaal op tafel wordt uitgeserveerd, haar bord volgooit met legoblokjes en netjes met mes en vork de blokjes aanvalt. En ook niet minder rebels, vrees ik.
Kinderen zien de wereld met een heerlijke blik. Ik hoop binnenkort in verstaanbare taal te horen hoe die wereld eruit ziet. Welke Alice in wonderland-verklaring ze heeft voor haar ‘doen-alsof legoblokjes eten’.
Mijn dochter ziet vooral overal wel de humor van in en neemt zichzelf graag op de hak. Maar liever nog neemt ze anderen op de hak. Ze heeft ook een apart soort humor, zo jong als ze is. Ze kijkt met de bril van humor en ziet daarmee overal de grap van in.
Als zij 16 is, is ze niet te chanteren met deze foto. Ze lacht gewoon lekker mee en laat hem trots aan iedereen zien.
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/5qTeqJdxEU1nwpqih1ghPH?si=THJ03BeETwylrCE9LId0uw”/]
