Liefkozend streek ze zijn lange oren naar achteren. Ze staarde verliefd in zijn ogen. Een zacht kusje op zijn neus en daarna drukte ze hem zachtjes tegen haar bovenlijf aan. Al weken houdt ze hem dicht aan haar zijde. Het duo is onafscheidelijk. Overal moet hij mee naartoe. Naar de supermarkt, de school van haar grote broer, oma en opa en ook de modder in. Dat was vandaag het geval.
Dus konijn moest schoon. Hij mocht mee het bad in. Relax lezer, het is een knuffel. Een zachtroze exemplaar, gevuld met dons en helemaal levenloos. Maar als je naar de blik in mijn dochters ogen kijkt, geloof je gelijk dat hij een ziel heeft.
Dus daar zat ze, in bad met haar knuffelkonijn. Ze vult een bekertje met warm badwater en giet het langzaam uit over konijn zijn lange oren. Ze kan haar geluk niet op. De liefdevolle verliefde blikken worden afgewisseld met uitzinnige blijdschap. Ze kirt het hard uit en in een kleine betegelde badkamer waar de echo versterkt van de wanden afkaatst, doet haar enthousiasme pijn aan mijn oren.
Maar dan gebeurt het onvermijdelijke waarmee ze absoluut geen rekening heeft gehouden. Waarmee een tweejarig hoofd zich niet kan vermoeien. Konijn moest droog. Hij zat zielig op de kraan uit te druppen. Maar nadat hij geen druppels water meer verloor, bleef zijn omhelzing klam. Zodra ze hem tegen haar borst drukte, liep er steeds een straaltje water uit.
De wetenschap begon te dagen dat hij inderdaad niet in deze staat vanavond haar bed in kon. Zo konden ze niet op één kussen slapen. Zo kon ze hem niet onder haar dekbed instoppen. Er moest inderdaad iets gebeuren, mama had gelijk.
Gedwee legde ze hem in de droger. Haar onderlip begint te trillen terwijl ik het deurtje dicht doe en het knopje, die het apparaat in gang zet, in druk. Zachtjes begint ze te prevelen terwijl het licht dat konijn in de spotlight zette langzaam dooft. ” Kokijn, nee, kokijn”
Even is het stil daarna en ik maak me op voor de storm na deze stilte. Het prevelen zwelt aan en gaat over in een onbedaarlijk verdriet. Zoveel emoties in zo’n klein lichaampje. Eerst liefde, blijdschap en extase, dat nu op het punt staat om om te slaan in boosheid, verdriet en gemis. Dit zijn geen emoties in het klein meer maar grote emoties in een klein mens. Ik denk niet dat die emoties ooit kleiner of minder worden, tenminste, als ik naar mezelf kijk. Mijn emoties zijn ook nooit kleiner geworden. Maar met de tijd zal haar zenuwstelsel en hersenen zich zo ontwikkelen dat ze deze emoties het hoofd kunnen bieden, dat ze het baas kunnen, al die grote emoties. Tot die tijd bieden mijn armen een huis voor haar grote emoties en hoop ik dat ik haar ruggengraat ben. Dat ze op mij en mijn uitgekristalliseerde ruggenmerg leunt bij zulke overweldigende gevoelens.
Het duurt de rest van de middag en ze dwaalt tussendoor doelloos door de kamer. We zijn gezegend met een energiezuinige, maar tergend langzame warmtepompdroger (sorry, schatje,sorry!) en wanneer ze naar bed gaat, is de droger nog steeds niet klaar. Ze mag kiezen van mij. Ze mag wachten op haar konijn of alvast naar bed gaan, dan leg ik konijn naast haar als hij klaar is. Ze kiest heel volwassen voor het laatste! Ze neemt een knuffel van een panda uit haar speelgoedbak en gaat in bed liggen.
Ik leg ook haar broer op bed en wacht nog even voor haar dichte deur. Onwerkelijk kijk ik ernaar. Ze lijkt zich toch echt te berusten. Tot ik beneden ben en mij met een kop koffie op de bank installeer. Haar deur hoor ik openzwaaien en een onbedaarlijk gesnik vult het trapgat. We gaan op de grond zitten voor de droger en kijken samen naar de laatste rondjes die konijn in de droger maakt. Na het piepje, trekt ze de deur open en wordt herenigd met haar roze vriendje. In een warme omhelzing loopt ze naar haar kamer en gaat tevreden in bed liggen.
Ik denk niet dat konijn ooit nog in de modder mag spelen.
https://open.spotify.com/track/4rdKHsTNobIX225sg8GVSO?si=o4ywk7BBSFWBnWrv8YW_mw
You must be logged in to post a comment.