3 December 20187 December 2018 by dewereldvolgenscarola

Tassen

Wie heeft in godsnaam de tas uitgevonden?! Zeker een man? Of een vrouw, en ben ik niet vrouwelijk genoeg om die logica te snappen. Nee, ik denk echt een man, ook al ben ik inderdaad waarschijnlijk niet vrouwelijk genoeg voor het fenomeen tas.

Net als autostoeltjes, die door Zweedse blonde halfgoden met lang wapperend haar, zijn uitgevonden. Ze denken ze uit, die mannen, maar ik ben nog geen man in het wild tegen gekomen die een autostoeltje fatsoenlijk en probleemloos kan inbouwen. Net als een kinderwagen inklappen. Daar zie je ook al die vaders mee stoeien. Kostelijk vermaak overigens! Zo’n vader met een jengelend kind naast zich die met het zweet op zijn voorhoofd en met klotsende oksels een kinderwagen probeert in te klappen, het uiteindelijk opgeeft en iets te hard, pedagogisch niet geheel verantwoorde benamingen voor zijn plaaggeest uitroept, om vervolgens het hele gevaarte zo in de kofferbak te schuiven. Woedend een touwtje opdiept uit een zijvlak en de achterklep vastbindt. Als hij dan naast zijn vrouw plaatsneemt achter het stuur en wegrijdt, hoort hij een zachte stem naast hem die vraagt: wilde het niet lukken met inklappen schat?

Heel de auto in mineur! Ofwel moeder heeft een ziek gevoel van humor, zoals ik, of ze zoekt ruzie! In geen geval is de vader blij.

Geweldig! Waar is de Tena lady als je m nodig hebt want ik plas in mijn broek bij het beeld van dit tafereel in mijn hoofd.????

Maar goed, terug naar de tas. Welke neanderthaler heeft die uitgevonden?! Want het concept is duidelijk blijven steken in de oertijd!

Het idee is leuk, dat geef ik toe. Neem een zak waar je, al de troep die je denkt nodig te hebben, in gooit. Die zak kun je makkelijk vasthouden en dragen middels hengsels. Zo sjouw je hem mee naar waar je ook naartoe moet. So far, so good! Maar dan? Dan komt het punt waarop je iets, wat je in de tas hebt gestopt omdat je dacht het nodig te hebben daar waar je naartoe moest, ook daadwerkelijk nodig hebt. En zie daar, de zoektocht kan beginnen! Wat eerst boven lag, ligt nu onder. Maar dat heb je nog niet door. Dus je denkt: het lag toch bovenop? Je pakt het bovenste weg, in de hoop dat het daar net onder ligt. Daar ligt het niet. Dus pak je het volgende eruit in de hoop dat het daaronder ligt. Helaas, weer pech! Tegen de tijd dat je de hoop, ooit weer te vinden wat je nodig had, hebt opgegeven of bent gaan twijfelen of je het überhaupt wel hebt meegenomen, ligt de hele inhoud van je tas al op tafel. Ja! Daar zijn mijn sleutels! Ik wist wel dat ik ze bij had.

Dat is de gerichte zoekactie methode. Die van de logisch denkende mens. Maar de logisch denkende mens heeft na een paar van deze zoekacties, al gauw schoon genoeg van het in en uitpakken van de tas. De logisch denkende mens gaat een andere tactiek bedenken. Alles wat ik bovenop leg, valt kennelijk steeds naar beneden. Simpele natuurkundige wet die zwaartekracht heet. Laat ik eens onderop beginnen! En zie daar, de graai methode is ontwikkeld!

Een hand graait zich een weg langs alles wat zo zorgvuldig is ingepakt. Op blind vertrouwen, hopend zich nergens aan te verwonden onderweg. Op de tast probeer je te lokaliseren waar hetgeen zich bevindt wat je zoekt. Deze methode berust echter geheel op geluk. Het feit dat je niet meteen hebt kunnen pakken wat je nodig had, geeft al aan dat die dag niet jouw geluksdag is. En daarmee meteen een stille maar overduidelijke hint dat deze methode zal gaan falen.

Om wat zicht in de duisternis van je tas te verkrijgen, haal je er wat uit. Eerst de grote dingen, daarna het kleinere grut. Als alle inhoud wederom op tafel ligt, vind je wat je nodig had. Het resultaat van deze methode is echter hetzelfde als de gerichte zoekactie methode. De inhoud van je tas heeft je tas verlaten en de functie van de tas is hiermee tenietgedaan.

Wat werkt wel, hoor ik je denken! Niet zoveel zooi mee sjouwen! Meer dan de helft van wat er zich in de tas bevindt, komt er alleen uit als er een zoekactie wordt opgezet naar iets anders.

Laat het niet aan een neanderthaler over om iets uit te vinden. Ze hebben per ongeluk vuur ontdekt en waren er bang voor.

Zie je het al voor je! Ik, die lichtelijk te laat is en haar sleutels kwijt is.

Vervolgens dus een zoekactie moet opzetten om ook maar iets te vinden in iets verschrikkelijks als een tas! Vervolgens alles weer moet uitladen wat 10 minuten daarvoor zorgvuldig is ingepakt. En als laatste redmiddel uit wanhoop haar tas omkiept op tafel, om er vervolgens achter te komen dat haar sleutels in haar zakje van haar fietsshirt zitten.

[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/7pLPpTvMosiIheeOOr13TZ?si=yBO-V5hCSPiBlQR7KP8fKw”/]

Please follow and like us: