20 March 201920 March 2019 by dewereldvolgenscarola

Slakkenlijf

Ooh-ooh child. Things are gonna get easier. Ooh-ooh child. Things’ll get brighter. Ooh-ooh child. Things are gonna get easier. Ooh-ooh child. Things’ll get brighter. Some day. We’ll get it together and we’ll get it all done. Some day when your head is much lighter. Some day, yeah. We’ll walk in the rays of a beautiful sun. Some day when the world is much brighter.

Het liedje dringt via mijn oordopjes mijn hoofd binnen. Het is het tegengeluid wat mij nu houvast geeft. Wat mij bij mezelf houdt. Er klinkt namelijk ook een andere stem, die van wanhoop.

Ik lig met mijn oordopjes in mijn oren en mijn kleren aan in bed, te wachten tot mijn medicijnen aan gaan slaan. Ik moet eigenlijk naar mijn werk nu, maar vandaag werken mijn medicijnen niet mee. Ik wacht tevergeefs.

Ik wil niet meer. Ik wil dit echt niet meer. Een onzichtbare klauw verstevigd zijn greep op één van mijn hersenhelften. Mijn hand zoekt in gedachten naar een pistool in de la van mijn nachtkastje. Het zoekt een pistool dat daar niet ligt. Alleen in films ziet dat er zo uit. Alleen in films ligt er op zo’n moment een pistool in de la van een nachtkastje. Een pistool om tegen de pijnlijke plek achter je slaap te houden en daar een gat doorheen te schieten. Een zwart gat dat alle pijn mee naar binnenzuigt. Dit beeld speelt al door mijn hoofd sinds mijn pubertijd. Toen begonnen de hoofdpijnen.

De hoofdpijn die ik nu ook heb.

Rustig maar! Wat je nu hoort is de stem van wanhoop, vermengt met de stemmingswisselingen die net als de hoofdpijn, de misselijkheid en de lichtgevoeligheid maar een symptoom is van mijn chronische ziekte. Al ruim twintig jaar reikt mijn hand, als ik in deze toestand ben, in gedachten naar dat denkbeeldige pistool en al ruim twintig jaar houdt mijn slakkenlijf dat tegen. Want dat lijf beweegt niet met hoofdpijn en als het wel moet bewegen doet het dat maar heel traag. Dan haalt het het nachtkastje niet waar toch geen pistool in ligt omdat ik weet dat ik ontoerekeningsvatbaar ben als ik migraine heb. Het is net als de Snickersreclame: je bent jezelf niet. De muziek dringt de nare gedachte steeds iets verder naar de achtergrond, totdat de hoofdpijn weg is en mijn echte ik het weer overneemt. De ik die positief denk. Mijn kinderen houd ik zo ver mogelijk uit de buurt van mijn gemoedstoestand tijdens mijn snickermoment.

Toch is er wel een kogel van mijn denkbeeldige pistool door de kerk. Ik stop een tijdje met werken. Zo, dat is eruit!

Migraine beheerst al vanaf mijn pubertijd een groot deel van mijn leven. Het is een aandoening die ik niet kan ontlopen. Wat ik ook doe, een aanval ligt altijd op de loer. Toch heb ik er altijd omheen kunnen leven. Ook om drie aanvallen in de week, want daar komt het op neer in mijn geval.

Maar sinds mijn kinderen is dit langzaamaan gaan veranderen. Vooral nu de oudste thuis zit en de jongste amper verstaanbare taal uitbrengt. Ze hebben me nodig, juist nu. De dagen dat ik dan geen aanval heb, moet ik er voor hun zijn. Nu ben ik of op mijn werk, of ziek op bed of ik ben half aanwezig maar nooit heb ik echt tijd om met ze te gaan zitten en hun problemen aan te pakken. Echt even tijd in ze te steken. Oefenen met schrijven, dansen op muziek om motoriek te bevorderen buiten alle mailtjes en gesprekken om die ik ook moet voeren. En dan hebben ze allebei nog geen professionele hulp gehad. Dat zal ook de nodige uitwerking thuis hebben, denk ik zo. Dat trekt ook energie.

Hoe dit allemaal gaat uitpakken weet ik niet. Wat ik wel weet is dat wonden niet helen met geld maar met liefde en aandacht. En dat het bij ons even wat anders moet dan normaal. Mijn slakkenlijf kan dit moordende tempo van regelen, ziek zijn én werken niet aan.

Ik ga er een boek over schrijven ook. Over een leven met migraine. Grafkistenmodus ga ik het noemen. Of dat boeiend is weet ik ook niet, maar ik ga het verhaal wel vertellen. Voor mezelf en voor anderen in een soortgelijke situatie misschien.

Maar bovenal kies ik eerst voor mijn gezin nu. Rijkdom die met geld niet te vergaren is.

Mijn slakkenlijf pakt de emmer naast me en maneuvreert tergend langzaam mijn hoofd erboven.

https://open.spotify.com/track/0cmtocU5ks4FWvNZ0brAK4?si=eeddWNOpTQywXsi5kQf4ZQ

Please follow and like us: