Ik mag me gelukkig prijzen dat ik mensen om me heen heb die zo denken. Die dat zeggen. En die ongelukkig worden van het feit dat ik niet gelukkig ben. Gelukkig voor hen ben ik gelukkig.
Want het geeft aan dat ze van me houden. Dat ze er iets om geven hoe mijn gemoedstoestand is. En dat ik ook gelukkig word als de mensen om me heen gelukkig zijn. Dat heet een samenleving en is erg belangrijk voor een kudde mensen. Want we zijn nog steeds, in hart en nieren, kuddedieren. Dieren die andere dieren nodig hebben die net als zij zijn om te functioneren.
100 mensen. We kunnen geweldig functioneren in groepen tot 100 mensen, daar zijn we op gebouwd.
Waarom schrijf ik dit zul jij je afvragen? Ik zag laatst op Facebook een video voorbij komen met dezelfde titel als deze blog. Daarin vertelde Michael Pilarczyk over hoe je geluk in jezelf moet zoeken en dat je dat niet moet laten afhangen van anderen. En daar reageerde iemand op met een mening die ik deel. Daar ging ik over nadenken met dit als gevolg.
Stel nu dat iedereen in je omgeving zegt:” Het maakt mij niet uit of jij gelukkig bent, ik ben zelf wel altijd gelukkig, gelukkig.” Dat klinkt mij ontzettend egoïstisch in de oren. Alsof het allemaal niet uitmaakt hoe jij je voelt, jij doet er niet toe. Stel nu dat jij ongelukkig op de bank zit en je man zegt:” Ben jij ongelukkig? Oké, ik niet, gelukkig.” En dan verder leest in zijn krant. Wat voor relatie heb je dan? Waar is de liefde?
Tegenwoordig roept iedereen dat geluk in jezelf te vinden is. Dat niets en niemand je mag raken, dat je geen pijn mag voelen. Want daar wordt je ongelukkig van. En als je pijn voelt, dat je dat vooral bij jezelf moet zoeken.
Alsof jij jezelf alle pijn aandoet die jij voelt. Alsof jij tegen jezelf liegt als een ander je voorliegt. Of dat je geen verdriet mag hebben om een verlies omdat het allemaal meer zegt over jou dan over de ander.
Ja, het zegt alles over mij! Het zegt over mij dat ik niet voorgelogen wil worden. En het zegt dat ik zoveel van iets of iemand kan houden dat het pijn doet als je het kwijtraakt. En het zegt over mij dat ik gevoel heb.
Maar is daar iets mis mee?
Ja, ik word een beetje ongelukkiger als iemand waar ik veel van houd niet gelukkig is. En ja, ik trek me dat aan. Ga proberen te helpen waar ik kan.
Maar ik ben dan ook opgegroeid met ouders die gelukkig worden als ik gelukkig ben en pijn voelen als ik pijn heb. Want ook daar werd over gesproken in de video. Over een moeder die het moeilijk vond dat haar dochter ver weg van haar ging wonen. Maar ze uitte zich wat ongelukkig en deed daarmee haar dochter pijn. Maar in plaats van het gevoel uit te leggen van die moeder werd ze in het filmpje veroordeeld op haar ongelukkige uitspraak. En de dochter moest het geluk maar in zichzelf gaan zoeken want moeder praatte haar een schuldgevoel aan. Niemand ziet kennelijk een moeder die haar dochter gaat missen en niemand verteld de dichter dat dit wel eens het gevoel kan zijn van die moeder. Heel natuurlijk in mijn ogen, een moeder die haar dochter mist.
Ik heb ouders die me met alle liefde laten emigreren naar een ander land als ik daar gelukkig van word. Die me missen als ik mijlenver weg ben, omdat ze van me houden en me het liefst vaker zien. Ik zou een van mijn kinderen ook missen als ze besluiten ver weg van mij te gaan wonen. Maar ik zou gaan stralen als ik zie hoe gelukkig ze zijn als ik ze spreek of zie. Maar ik zou ze ook zeggen dat ik ze mis. Niet om ze een schuldgevoel te geven maar om mijn liefde voor hun weer te geven.
Misschien worden we allemaal wel een beetje gelukkiger als we andere mensen proberen gelukkiger te maken. Om eens langs te gaan bij die oude dame die altijd alleen is of bij die buurman die zijn vrouw verloren is. Wat hulp te bieden bij die moeder in jouw buurt met dat gehandicapte kind of je kind te helpen als het niet gelukkig is. Je hoeft de schuld niet op je te nemen voor iets wat je niet gedaan hebt, maar moeten we dan harteloos toekijken als een ander niet gelukkig is?
En misschien is Micheal Pilarczyk daar zelf ook meer mee bezig dan hij zelf beseft. Want waarom is hij het bedrijf begonnen wat hij heeft? Waarom brengt hij de boodschappen die hij brengt?
Zoals ik het zie(en laat nu deze hele site zo heten) doet hij dat om mensen gelukkig te maken. En daar wordt hij dan weer gelukkig van. Hij is gelukkig als wij dat zijn. Hoe ironisch.
Ik ben gelukkig omdat er mensen zijn die gelukkig zijn als ik dat ben. En ik ben gelukkig als ik zie dat ik iemand gelukkiger kan maken.
Gelukkig wel!
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/1JO1xLtVc8mWhIoE3YaCL0?si=cP-nrRZSTTmoDLDP8XawJQ”/]
