De eerste blog! De spanning is om te snijden hoor!
In zo’n eerste blog hoor je, maar dat idee bestaat geheel in mijn hoofd, iets over jezelf te vertellen. Waar je van houd of wat je hobby’s zijn, wat je leuk vind. Je stelt jezelf voor, zet jouw visie uiteen.
Dat doe ik dus niet! Ik heb totaal geen visie en waar ik van hou komt vanzelf wel aan bod. Ik ga je in deze blog niet vertellen wat de beste recepten zijn voor een vetarme kroket, niet van loopschema’s voorzien van een beginnende marathonloper of uitgebreid uitleggen hoe je de wallen onder je ogen wegwerkt.
Waar moet het dan over gaan? Wat ga ik vertellen?
Vragen die meteen beantwoord worden als ik een domeinnaam heb bemachtigd. Want alles lijkt namelijk perfect te zijn verlopen. Dat kan haast niet, in ieder geval niet bij mij en vol spanning wacht ik de bevestigingsmail af. Nu kan ik namelijk alleen mijn site bezoeken, zonder dat ik aanpassingen kan doen. Beetje saai zo. Een afbeelding van een plant siert de homepage. Een plant die ik weliswaar mooi vind, maar zelf dus nog geen drie maanden in leven weet te houden. En het is een vetplant, die behoeven weinig verzorging.
Na wat geklik besluit ik het voor die avond voor gezien te houden. Er zijn veel mails voorbijgekomen maar degene die ik moet hebben zat daar niet tussen. Morgenstond brengt goud in de mond dus ik zet mijn geld in op de volgende ochtend.
Vol verwachting klopt mijn hart als ik s’morgens de mail open, het lijkt haast sinterklaas. Maar die beste man zit nog in Spanje. Geen mail. Nog maar een keer inloggen op de hostingsite dan. Het mag allemaal niet baten. Verder dan de webpagina met een vetplant en een kop koffie kom ik niet. Het word een teleurstellende blog zo.
Ik ga maar even de hond uitlaten en mijn hoofd leeg maken.
Als ik terugkom en mij met tablet en koffie op de bank installeer vol frisse moed, komt de grootste kleine directeur naar beneden. De ochtend kan beginnen! Leg de tablet maar weg. Mijn humeur is inmiddels naar het nulpunt gezakt want ik heb nog steeds geen mail gehad met inlogcodes voor het opmaakprogramma.
Kijk, nu komt het voordeel van een hoogbegaafde zoon om de hoek kijken. Hij voelt perfect aan dat er wat schort en overlaad me met knuffels.
Ik moet nog 2 uur wachten voordat ik de helpdesk kan bellen en beide handelingen zijn niet mijn favoriet. Ik heb een schurft aan wachten en van bellen krijg ik het Spaans benauwd.
Het wachten word opgevuld met een kort ceremonieel zeemansgraf. Maar dan niet op open water maar in de gootsteen. Onze geliefde triops is gaan hemelen. Ik verwacht een tranendal van mijn zoon na zijn enthousiasme toen het ei uitgekomen was maar dat bleef uit. Zijn eerdere enthousiasme had plaatsgemaakt voor enthousiasme voor het uitje van vandaag. Niets kon hem nog klein krijgen vandaag, zelfs een ietwat chagrijnige moeder niet.
Nou ken ik mijn dochter haast dezelfde gave als haar broer toe want het ochtendrelaas waar we zo zoetjes aan van haar gewend raken, vind in een aangepaste setting plaats. Ze houd zich zowaar in en begint, voor haar doen, gedwee aan haar boterham. Het beleg interesseert haar niet, de stoel is prima, de boterham is in de wortel van 64 stukjes gesneden en de melk is precies op 6,3 graden gekoeld. Ja! Het ontbijt kan beginnen.
Ik prop snel een boterham naar binnen, die niet gesneden is en giet mijn lauwe koffie erachter aan. Als een Nieuw Zeelandse rugbyer, brul ik wat haka-achtige kreten en pak de telefoon.
Vol strijdlust en adrenaline, krijg ik een uiterst rustige helpdeskmedewerker aan de lijn. Wachttijd was er ook al niet en volgens mij is zijn koffie op de perfecte temperatuur. Hij is helemaal zen en legt me rustig uit dat het desbetreffende mailtje veelal in de spamfilter beland. En ja hoor, daar staat ie! Tussen alle mails over dubieuze medicijnen en lichaamsdelen vergrotende drugs in allerlei vreemde talen.
Deze digibeet kan gaan bloggen! Maar daar is pas vanavond tijd voor want we gaan eerst naar het bejaardentehuis, aldus mijn zoon. Maar dat is weer een heel ander verhaal!
