Wist je dat een ijsvogel een Nederlandse winter niet overleeft? De vogel kan, anders dan zijn naam doet vermoeden niet tegen kou. Want dan bevriest het water waar hij zijn voedsel vandaan haalt en verhongert. Dus trekt hij dan naar warmere gebieden die voedselrijker zijn.
Dit vertelde mijn man mij vanochtend en ik was flabbergasted. Ik heb het opgezocht en hij heeft gelijk.
Gek hoe het prachtige blauw-oranje vogeltje dan toch aan zijn naam komt! Het zette me aan het denken.
Zijn naam is vooral verwarrend, want je koppelt het toch automatisch aan winter en kou. Net zoals ze automatisch hoogbegaafdheid koppelen aan slim zijn, alles weten en alles kunnen. En niet aan geen diploma halen, heftige emoties of je eigen veters kunnen strikken.
Dit laatste zeg ik gekscherend hoor. Mijn zoon is nu 4 en zit in groep 3. Qua leren kan hij dit makkelijk aan maar zijn lichaam is niet zo snel als zijn hersenen. Zijn vingers zijn nog gewoon 4 en kunnen nog geen veters strikken of een pen goed vasthouden maar dapper probeert hij het toch allemaal. En dit is dan weer volstrekt normaal voor een 4 jarige.
Een nieuwe school met nieuwe kansen. Een school die wist dat ze een 4 jarige kregen die ver voorloopt.
Toch heb ik nu al twee keer een opmerking over motoriek gehad en wacht ik nu op het moment dat school een gesprek wil. Ik voel aan mijn water dat die eraan komt. Net zo goed als een ijsvogel aan de rimpeling van zijn water ziet waar zijn voedsel zwemt. Het zal een gesprek worden over motoriek en het nog niet hebben van een zelfstandige werkhouding.
En dan denk ik terug aan mijn ouders en mijn schooltijd. Ik kon ook meer en mijn ouders geloofde daarin. School niet. Die zagen een meisje dat na de kerst niets meer deed. Dat verveeld voor zich uit staarde. Dat slechtere cijfers ging behalen.
Maar anders dan mijn ouders zijn wij gesterkt door een rapport met een cijfertje. Een cijfertje wat er voor ons niet toe doet maar nu oh zó belangrijk is. Want het zegt meer dan wij als ouders kunnen zeggen. Stom eigenlijk, want hij is ons kind. Wij kennen hem al heel zijn leven.
Vroeger werd ik afgeschreven als zwakbegaafd of niet helemaal lekker omdat ik hele dagen heen en weer stond te wiegen, verloren in mijn eigen wereld. Een wereld die veel interessanter was dan de wereld op school waar ik me verveelde. Als mijn ouders daarin mee waren gegaan had ik een misdiagnose gehad. Niemand schaalde me in als hoogbegaafd. Niemand zag dat school mij niet genoeg uitdaging verschafte. Ze schaalde me in als lui of dromerig. En niemand zag later de depressieve puber met de suïcidale gedachten die geen zin meer had in school of leren. Die maar iets met haar handen is gaan doen om bezig te blijven.
Maar dat is ook niet meer belangrijk nu. Nu is het belangrijk dat ze mijn kinderen wel zien. Zien zoals ze zijn.
Je kijkt met de bril die je draagt. En die bril mag best wat vaker een filter bevatten. Een filter dat gedrag wegfiltert en potentie laat zien.
We zijn eigenlijk allemaal prachtige ijsvogeltjes. De van oorsprong leergierige geesten kunnen niet tegen een ondermaats en saaie leeromgeving. Maar waar ijsvogeltjes gewoon lekker naar warmere gebieden trekken om te overleven, kunnen onze pareltjes niet zelfstandig naar voedselrijkere gebieden trekken.
Dan moeten we vertellen dat een ijsvogel zijn naam waarschijnlijk dankt aan de verbastering van het Duitse ‘eisenvogel’, wat zoveel als ijzervogel betekent. En dat vanwege zijn blauwe kleur. Dat ijs zijn grote vijand is net zoals verveling voor mijn kind dat is. En dat ze voorbij het blauw van zijn verenkleed moeten kijken.
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/08wUnVM77lfE2xstkcQicY?si=at8kgdXwQsKdcP1YwiyK0A”/]
