PAPA!
PAPA!
PAAPAAAH!
Papa?
PAPAAH
Ik word gediscrimineerd. En wel door mijn dochter. Mijn bloedeigen dochter. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan maar kennelijk is het een dwaling van mijn kant, een dwaling van omvangrijke grootte.
Het is een soortgelijk scenario als de Harry Potter-reeks waarin ik de rol op me heb gekregen van Voldemort. Zij die niet genoemd mag worden. En mijn zoon is dan het Harry Potter personage, want die roept het herhaaldelijk.
Welke gruweldaden van mijn kant mij deze twijfelachtige eer gegeven hebben, is mij een raadsel. En daar moet ik ook niet te lang bij stilstaan anders waan ik mezelf nog eens een kaal lijzig lang wezen in een zwart gewaad wat niet rondloopt maar rond schrijdt hier in huis. Ze lacht me nog iedere dag lief toe en knuffelt me dood, maar dat kan ook heulen met de vijand zijn uit pure angst. Ze houdt in ieder geval verbazingwekkend hardnekkig stand in het negeren van een toch wel gebruikelijke term onder peuters. Daar moet haast wel een reden voor zijn.
Al weken weigert ze dus ‘mama’ te zeggen. Lekker rustig, zou je zeggen. Ze heeft mama vervangen voor papa en ze roept het de hele dag door. Ook als hij er niet is.
De eerste week viel het me niet eens op. Pas in de tweede week begon er iets te dagen bij me. Ik ging erop letten in de derde week. En in de vierde week probeerde ik een mama uit te lokken. Want het is toch raar dat ze ineens geen mama meer zegt. Het blijft aan me knagen en de onderzoekende geest van mij zoekt antwoorden.
Misschien vindt ze me niet vrouwelijk genoeg en is dit haar manier om dat met een beperkte vocabulaire aan te geven. Ik geef toe dat ik nooit een rokje draag en de keren dat ik een jurk heb gedragen is op één hand te tellen. Ik maak me net zo vaak op als dat ik een jurk draag en mijn haar heb ik dan wel vrouwelijk maar in kort en makkelijke coupe. Maar om me nu aan te gaan spreken met papa, dat vind ik persoonlijk wat ver gaan. Drijft ze de spot met me en lacht ze me iedere avond als ze zich alleen waant in bed stiekem uit? Of is ze de benaming voor een belangrijk persoon in haar leven gewoonweg kwijtgeraakt? Kan ze het niet meer uitspreken? Ben ik in de vergetelheid geraakt? Ben ik te goed op haar ingespeeld waardoor ze het niet hoeft te zeggen? Heeft ze, anders dan andere peuters, mijn hulp nooit nodig en ziet ze dus de noodzaak niet in?
Ze roept me niet als ze is ontwaakt uit haar nachtrust, maar wacht, vrolijk kletsend, geduldig tot ik haar kom halen. Ze vraagt niet om brood in de wetenschap dat ze dat toch wel krijgt. En als ze valt weet ze dat ik kom aanspoeden bij het horen van haar huilen. Ze is onverschrokken en heeft mij niet nodig tijdens haar ontdekkingstochten. Ze is me ook nooit kwijt doordat ze met haar scherpe omnifocus altijd in de gaten houdt waar ik ben.
Dus hoe groot is haar noodzaak om mama te zeggen?
En ik snap haar best hoor. Dat ze haar vader zó geweldig vindt dat ze de hele dag een ode aan hem meent te moeten brengen. Ik vind hem minstens zo fantastisch. Maar om mij dan compleet te negeren?!
Misschien ligt het wel helemaal niet aan mij. Misschien probeert ze haar vader iets duidelijk te krijgen en blijft ze papa roepen tot hij snapt wat er is. Geen makkelijke taak voor haar vader als er geen uitleg volgt, dat geef ik toe. Maar misschien ligt het dit keer gewoonweg niet aan mij.
Maar goed, een mening is een mening, welke het ook is. En zij heeft, hoe klein ook, ook recht op een mening. Al hoor ik het ellenlange betoog over waarom ze van mening is dat ze geen mama meer hoeft te zeggen dan liever aan beginnende met “mama….
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/6NP6BCW2M2I4vdcnXMAvjl?si=MRrhaUDFRSOq373oO5vdJA”/]
