Zwaarmoedig vertelde ze ons de uitslag. Alsof ze ons ging teleurstellen met haar nieuws. Alsof wij iets anders hadden verwacht. Misschien dacht ze dat we geloofde in magie of een wondermedicijn.
Die uitslag was een onvoldoende. En als ik zeg onvoldoende dan bedoel ik een perfecte onvoldoende.
Want waar mijn zoon controle over heeft, dat voert hij perfect uit. Hij is een perfectionist in hart en nieren. Dat wisten wij al wel, school nog niet.
Toen hij zijn eerste stapjes zette, wisten we al maanden dat hij dat best al eens zou kunnen. Maar hij deed het niet. Totdat hij op een goede dag opstond en niet één wankel stapje zette en ook niet twee. Trots wandelde hij op zijn gemakje, zonder te wankelen of te vallen, de hele kamer door. Daarna heeft hij geen meter meer gekropen. Nog niet misschien.
Praten net zo. Hij praatte niet met woorden die alleen ik verstond. Hij praatte met duidelijke zinnetjes die iedereen begreep. En met zindelijk worden heeft hij niet één ongelukje gehad.
Hij is gewoon een perfectionist pur sang en hij doet daar geen concessies aan, ook niet met een toets op school. Van de vier woorden die hij las, had hij er vier fout! De volle 100% fout. Perfect fout.
De juf keek verbaasd op van mijn reactie. Ik was namelijk niet verbaasd of teleurgesteld. Ik lachte en dat zal er haast trots uitgezien hebben in haar ogen. Ik was ook wel een soort van blij. Niet over de onvoldoende maar wel over het feit dat hij precies doet wat ik had verwacht. Zoals ik hem ken. Hij is een perfectionist, iemand die alles eruit haalt wat erin zit. Ook als dat onderpresteren betreft.
Ik heb de theorie er eens bij gepakt.
Je hebt relatieve onderpresteerders en absolute onderpresteerders. De eerste presteert onder zijn eigen niveau en de tweede presteert onder het niveau van de klas. Mijn zoon is een absolute onderpresteerder in de breedste zin van de betekenis. Als hij onderpresteert, dan doet hij dat perfect, en niet maar een beetje. Dan doet hij dat absoluut en niet relatief.
Maar ik was ook aangenaam verrast. Al liet die reactie wel even op zich wachten. De juf begon over sociale emotionele ontwikkeling en ik schrok. Als eerste schrok ik.
Want ik weet dat hij zich kan presenteren zoals hij wil. En in deze klas presenteert hij zich als een 4 jarige. Een 4 jarige die vindt dat hij in groep 1 thuishoort. Want dat is wat iedereen vindt. Niet als de 4 jarige die naar groep 3 moest omdat hij zich stierlijk verveelde. Omdat hij al wist wat lezen was, hoe je iets uitrekent en hoe je iets deelt.
Thuis presenteert hij zich als onze zoon die probeert te passen in een te kleine jas. Maar thuis presenteert hij zich ook als een man met een plan. Want hij oefent er stiekem op los. Hij oefent om in te halen wat hij niet eens mist. Hij oefent met knippen en schrijven en kleuren en tekenen. Hij oefent met brood smeren en groter zijn dan je eigenlijk bent.
En toen bleek dat ook de juf een juf is met een plan. Want de juf wil de lesboekjes en schriftjes even laten voor wat het is. Ze wil dat hij zich eerst thuis gaat voelen in de klas. Ze wil hem laten bouwen met Kapla. Ze wil zijn mening over hoe hij graag behandeld wordt. Ze wil graag dat hij banden aangaat met de andere kinderen.
Ik denk dat deze juf perfect doorheeft wat voor vogeltje ze in haar klas heeft ook al hoort ze hem nog niet fluiten. Ze heeft door dat ze dit ijsvogeltje eerst naar warmere oorden moet brengen. Dat hij nu ineengedoken zit met zijn snavel tussen zijn verenpracht omdat het buiten te koud is. Te koud voor een ijsvogeltje. Dat hij nu met zijn snavel warmte blaast onder zijn kleurrijke verendek om te overleven.
Dat hij, als hij zich in zijn natuurlijke habitat waant, dan zijn prachtige blauwe vleugels uitslaat en in een duikvlucht zijn broodnodige maaltijd uit het warme water vist.
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/3s4yfND8fupEjSY4nVQ5VO?si=UK7DG6GyT0iOhVtUHpIsQg”/]
