Uitdagend ligt hij voor me. Vol minuscule details, waar je een vergrootglas voor nodig hebt, en een paar grotere blikvangers zodat de waaghals die deze uitdaging wil aangaan niet ontmoedigtd raakt. De wereld in een notendop, of in dit geval een puzzel.
Ik scheur het cellofaan ervan af en open de doos. Mijn ogen worden groot en er verschijnt een frons boven mijn wenkbrauwen. Alle alarmbellen in mijn hoofd gaan af! Want wat zien mijn ogen daar nu liggen in de doos?
Er ligt een verloren puzzelstukje moederziel alleen in de doos. Ik bedoel niet dat er maar één puzzelstukje in de hele doos zit. Dan zou ik snel klaar zijn met puzzelen! Ik zie mezelf al triomfantelijk één puzzelstukje op tafel leggen en keihard tadaa! roepen, alsof het een prestatie van wereldformaat was om deze puzzel in elkaar te leggen. Mijn zoon, maar vooral mijn dochter komen klappend in hun handen aanrennen terwijl ze enthousiast “hoera” roepen omdat mama eindelijk de puzzel in elkaar heeft weten te krijgen. De slingers worden opgehangen en de taart komt uit de koelkast tijd voor een groot feest vanwege deze prestatie.
Nee, gelukkig zitten alle andere puzzelstukjes zoals gewoonlijk gezamenlijk in een grote plastic zak, alsof de fabrikant het groepsverband wil versterken tussen de stukjes onderling.
Maar hier zit dus een eenling tussen. Een Einzelgänger. Een puzzelstukje wat er niet echt bij hoort ook al lijkt ie nog zo op alle anderen. 1 op de 1000 en deze valt erbuiten.
In mijn hoofd buitelen de vragen over elkaar heen. Zitten alle andere stukjes wel in de plastic zak? Is de puzzel wel compleet of kom ik er na een paar avonden puzzelen achter dat er stukjes missen omdat de plastic zak stuk was en er puzzelstukjes uit ‘gelekt’ zijn. Dat dit ene losse stukje toevallig wel in de doos was achtergebleven terwijl de rest onderweg verloren zijn gegaan. Alle moeite voor iets met een hiaat. Als je vluchtig kijkt of op grote afstand, dan zie je het hiaat niet omdat je ogen als vanzelf de gaatjes opvullen met zelfverzonnen informatie. Maar als je goed kijkt, dan zie je het grote gapende gat in het geheel.
Is dit een extra stukje bovenop de 1000 stukjes die erin zitten en sta ik voor de enorme uitdaging om dat ene stukje ook in de puzzel te puzzelen? Of blijft dit stukje helemaal alleen over?
Heeft de directeur van de puzzelfabriek ook zo’n dochter als mij, die in het voorbijgaan graag snel even een handje over de tafel heen haalt om zo zoveel mogelijk puzzelstukjes bij elkaar te graaien? Om zich daarna lachend uit de voeten te maken met haar waggelgangetje. En heeft hij bij voorbaat maar vast een extra stukje erin gedaan om degene te vervangen die in dit proces zeker zal sneuvelen. Dat ene stukje dat eigenwijs door de lucht vliegt en verder dan alle anderen op een plek onder de kast verdwijnt.
Is de doos al door een ander opengemaakt en op vakkundige wijze weer gesloten, met cellofaan en al? Die persoon wil ik dan spreken want hij oogde echt gloednieuw. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Of was de puzzelstukjesmachine op hol geslagen? Voor mijn ogen zie ik een gigantisch apparaat waar duizenden puzzelstukjes uit exploderen. Een soort monster dat wild alle stukjes uitspuugt. De hele fabriekshal ligt bezaaid met puzzelstukjes en werknemers rennen in paniek rond, niet wetende hoe ze het monster stil moeten krijgen. Sommige lopen met het zweet op hun voorhoofd en vuilniszakken in hun handen, rond om de rondvliegende puzzelstukjes op te vangen en anderen vegen er met bezems op los terwijl hun schoongeveegde spoor zich onmiddellijk weer vult met nog meer puzzelstukjes. Temidden van deze chaos staat een oude werknemer die over een paar maanden met pensioen gaat en nu rustig en beheerst de stekker uit het stopcontact haalt wat meteen een einde maakt aan de puzzelstukjesexplosie. Hij zegt nonchalant en bedaard: “Dit lijkt de puzzelstukjes-uitbarsting van ‘63 wel. Toen sloeg de Puzzle-O-Matic 6000 ook al op hol.” En wandelt rustig naar de kantine voor een kop koffie.
Of is het een grap van de werknemers van de puzzelfabriek, in de trant van: “We zullen ze thuis eens lekker verwarren, we doen er een los puzzelstukje in!” In dat geval, chapeau! Want dat is zeker gelukt. De verwarring is hier enorm.
Maar de allesoverheersende vraag is toch wel: wat is nu het werkelijke verhaal achter het ene losse puzzelstukje?
Een vraag die niet beantwoord zal worden. Want ik geloof niet dat ik, als ik de fabrikant zou bellen, een bijna gepensioneerde rustige man aan de lijn krijg die me in geuren en kleuren het verhaal achter het door mij inmiddels lief gekoosde puzzelstukje vertelt.
Na al deze vragen voel ik me net zoals mijn zoon zich weet te uiten. 1000 en 1 vragen over één miezerig klein puzzelstukje.
Nu rest er jullie nog één vraag en het antwoord, dat heb ik!
Was het puzzelstukje over?
Ja! Er zat een extra puzzelstukje in de doos. Een 1000 en 1 puzzel. Een puzzel waarbij niet alle stukjes op hun plek vallen.
Ik bewaar hem, hij past wel bij me.
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/6JqgpARkcToT1CdsthGcXh?si=URepbWTNQhS4HNshgBlRmw”/]
