Worstelend om uit mijn gevangenis van plakband te komen, peins ik verwonderd over het feit dat andere mensen altijd soepeltjes zo’n brede strook plakband gebruiken om een kartonnen doos af te dichten. Dwars laat op dat moment het begin van mijn plakstrip los. Ik heb niet eens de tijd gekregen om het einde als een soort woesteling met mijn tanden af te scheuren. De kartonnen flappen dreigen open te barsten alsof de doos bomvol energie zit. Het hangt nog maar nauwelijks vast op het stuk wat ik, voordat ik in mijn gevangenis opgesloten raakte, met een harde klap probeerde af te sluiten. Het doorzichtige lint van tape is als een navelstreng verbonden met de doos, de rol en mijn omstrikte armen.
Waarom lukt mij dit in godsnaam niet?
Het lijkt haast of ik mijn onderarmen hars terwijl ik de plakkerige stroken van mijn armen pluk als een soort lompe schoonheidsspecialiste. Onderwijl zie ik mezelf alweer met feestelijk inpakpapier van een zekere goedheiligman onder mijn duim, worstelen met de smalle variant van hetgeen ik nu in mijn handen heb. Terwijl ik een eigenwijs hoekje, dat met veel zorg is omgevouwen, op zijn plek probeer te houden met mijn duim, scheur ik met een ferme ruk een smalle reep plakband af. Althans dat probeer ik met een ferme ruk langs het kartelrandje dat daarvoor ontworpen is, af te scheuren. Maar hier is de plakbandhouder in ons huis het niet mee eens! Heeft dat ding ook een fatsoenlijke naam? Zoals tapevreter of irriteercarolamateloosdispenser. Plakbandhouder kent mijn spellingscontrole niet en ik vind het geen naam voor een uitvinding. Googlen dan maar!
Ja, het ding heet dus in het echt plakbandrolhouder of met een duur Engels woord: tapedispenser. Lekker lange naam die niet lekker bekt.
Wij bezitten een mooi rood exemplaar en ik noem het gekscherend ‘the red devil’. De kartelrand van onze red devil schrikt in ieder geval nagenoeg altijd van mijn ferme ruk want spontaan vergeet het zijn doel in het leven en glijdt er anderhalve meter plakband aan zijn tanden voorbij. Anderhalve meter die zijn kleefkracht demonstreert op de tafelpoot. Kleefkracht die het stukje mist wat ik op mijn weerbarstige hoekje papier heb gebruikt. Keer op keer springt het hoekje los, net op het moment dat ik mijn hoofd de andere kant opdraai.
Ik ben sowieso geen inpak-deskundige. Dit gezegd hebbende moet ik, ter verdediging van mijzelf, inbrengen dat ik ook niet de aller makkelijkste cadeaus krijg om van verhullend feestpapier te voorzien. Dit jaar staan al een ridderpak en een Andy-hoed in de rij om door mij onder handen genomen te worden.
Ik hoop dat de hoed in een doos zit! Ik zie dit cadeau anders al uit de zak komen met de overduidelijke vraag:” Wat zou hier nou toch in zitten?” Neem daarbij de inpak-horror die de vorm van de hoed meebrengt.
Als je rond sinterklaas bij ons naar binnen gluurt s’avonds laat, verwacht dan een moeder die een pluk verwilderd haar uit haar ogen blaast, plakband overal en een vloer bezaaid met proppen inpakpapier.
En dan wil mijn dochter zeker een poppenwieg of kinderstoel! Ik hoop dat die dan in een mooie geometrische vorm, zoals een strakke rechthoek, verpakt zit. Ik denk dat ik voortaan de keuze voor de cadeau’s baseer op de vorm van de verpakking. Want er bestaan dus ook verpakkingen met een sarcastische ondertoon. Die hebben dan van achterop gezien een hele mooie geometrische vorm maar aan de voorkant steekt er ineens een doorzichtige bolling uit of een halve pop, auto of badeend.
Eenmaal bevrijd uit mijn plakband-gevangenis besluit ik de strijd met de plakkerige uitvinding van Richard Drew voor even te staken. Toch zal ik wel met plakband moeten leren omgaan, aangezien we nog vele verjaardagen en sinterklazen zullen vieren. Maar ook omdat mijn dochter graag boeken verslindt. Andere gezinnen hebben een hond die zich uitleeft op alles van papier maar ik heb dus een dochter die zich haast letterlijk door boeken heen vreet. Gewapend met plakband mag ik dan de boel redden.
Maar nu even niet. Nu stort ik me op het dichtvouwen van de dozen vol te kleine kleding die de kasten van mijn kids uit kwamen vallen. Daar hielp een plakbandje ook al niet aan.
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/5xh85fOD6c5QxrteqGBtRl?si=oz9CvRSsTO6gMGMjho1Dmg”/]
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/1y8KcImmGefTFSVR6Q9vMa?si=0HALsjU9SM-xzlm6TeKEZw”/]
