We hebben een ware Toots Tielemans in ons midden. Al kan deze nog wel heel veel oefening gebruiken. Het klinkt nu vooral alsof hij ademhaalt door een mondharmonica. De omschrijving is treffend want dat is ook wel zo’n beetje wat hij doet. Er komt nog weinig muzikaliteit bij kijken. Heel soms haalt hij op een grappige manier adem waardoor wij denken dat er een ongekend muzikaal talent schuilt in onze zoon. Dit ontkracht hij vervolgens zelf vrijwel meteen weer door in zijn normale ademhaling te vervallen. We kijken met smart uit naar de dag waarop dat talent geboren word bij hem. Wij als ouders zullen ons door al die oefenuurtjes heen moeten worstelen.
Want ik heb ooit de cruciale fout gemaakt om onze oudste telg een mondharmonica te geven. Ik geef het niet graag toe, maar ik maak ook fouten en niet alles wat ik doe is heel doordacht. Deze keus dus ook niet. Ik heb wel meer steken laten vallen op het gebied van speelgoedkeuzes. Ik ben ook maar een mens!
Zo had ik ooit bedacht dat speelgoed voor baby’s met geluid heel leuk is. Die gedachte was fout! Mijn zoon wist de knopjes niet te vinden of vond dat speelgoed te saai voor woorden. Ik dacht dus dat ik dat met een gerust hart kon bewaren voor onze tweede nazaat. Maar mijn dochter daarentegen heeft heel veel met knopjes en drukt ze graag allemaal in. Ook van mensen overigens, maar dat is een ander verhaal. Zolang mijn dochter wakker is, heerst hier nu een kakofonie van riedeltjes. Nu hoor ik je denken: zet het speelgoed uit. Maar ook dat gaat middels een knopje en ook die weet ze te vinden. De batterijen verwijderen resulteert in een drammerige dreumes die met het stille speelgoed achter je aan sjokt. En ze is volhardend, net als haar moeder. Ook weggooien van het speelgoed heeft tegendraads effect. Ze diept het op uit de prullenbak en alles wat haar uiteindelijke doel in de weg ligt beland op mijn vloer. Zelfs als ze speelgoed heeft wat in principe geen geluid maakt, vind zij een manier om er toch herrie uit te krijgen.
Puzzels! Net zo’n dramatische dwaling van mijn kant. Geen puzzel word daadwerkelijk gemaakt. De stukjes worden gebruikt om denkbeeldige soepjes en koekjes mee te maken. Alleen is de hele huiskamer een keuken, je vind ze overal en geen puzzel is meer compleet.
Zand, ook geen helder moment van mij. Nou ja, niet zozeer zand als wel de bak waar het in hoort. Die is namelijk altijd leeg.
De Duplo is in de ogen van onze kinderen puur op de wereld om voor je ouders een mega Lego hindernisbaan op te zetten. De uitdaging ligt vooral in de verdeling van de welbekende noppenblokken over de vloer. Waarbij gelet dient te worden op de open ruimtes. Die moeten namelijk zeker niet te groot zijn en niet te dicht bij elkaar liggen. Dit ondersteunt namelijk niet de moeilijkheidsgraad van mijn kinderen voor een dergelijke hindernisbaan. Tevens word er veel zorg gedragen dat het verspreiden van de kleurrijke, in elkaar grijpende blokken, er zo nonchalant mogelijk eruit ziet. Het mag namelijk absoluut niet opvallen dat de vergrote versie van de Lego hindernisbaan gebouwd word. Het is volgens mij een complot van onze beide kinderen, opgesteld om ons ouders dwars te liggen. Achteloos worden de blokken over de schouder geworpen.
Houten treinrails word gebruikt om denkbeeldige vuurtjes te maken. Geen trein heeft er ooit overheen gedenderd.
Auto’s zijn op de wereld gezet om gesorteerd te worden op grootte en nephaaien moeten wel zwemmen in echt water anders blijven ze onaangeroerd. De dokterstas word leeg gekiept en gebruikt als muts. Kapla is op de wereld om in de kiepwagen te verdwijnen.
Lego word met veel pijn en moeite in elkaar gebouwd. De bijbehorende bouwtekening lijkt haast te moeilijk. De oplettende toeschouwer merkt dat plaatjes worden overgeslagen en zo steeds weer vastgelopen word op missende onderdelen. Uit frustratie verdwijnt het bouwwerk op de kast om stof te vergaren.
Vormenstoof! Ook zo’n nutteloos stuk speelgoed. Ik heb lange tijd medelijden met mijn zoon gehad omdat hij nooit de vormpjes door het juiste gat deed. Ik dacht dat hij niet zo bijster slim was. Hij deed simpelweg het klepje open en propte alles er tegelijk in. Ik dacht: snap je niet dat de vormen van de gaten overeen komen en dat dat de bedoeling is?! Tot we op het consultatiebureau zaten en de arts vroeg of hij de vormpjes door de gaten wilde doen. Foutloos! De plaat voor mijn kop hoorde je met een bonk op de vloer vallen. Ineens zag ik al het speelgoed in relatie tot mijn kinderen in een heel ander licht!
De absolute favoriet qua goed om mee te spelen, zijn bij mijn kinderen de alledaagse gebruiksvoorwerpen. Ik mag hier graag een enorme creativiteit in zien, maar misschien is deze visie vooral gekleurd door mijn positiviteit.
Vooral plastic bakjes hebben gretig aftrek. Die worden gevuld met allerhande troep. Zand, steentjes en ja puzzelstukjes worden in de bakjes gedaan en rondgesleept. Wasmanden worden keer op keer gebruikt om in te verstoppen , als bootje of te kijken hoe je erin past.
Vliegenmeppers worden roeispanen of zeefjes in een lege zandbak.
De kussen van de bank verdwijnen onder de tafel, het dak van hun hutje, met de stoelen die fungeren als deuren.
Nee zodra iets word aangeduid als speelgoed zie ik mijn kinderen er niet mee doen waar het voor ontworpen is. Het komt haast enkel uit de kast om met de bewaarbakken waar het in zit te spelen. Het geloof begint te ontstaan dat mijn kinderen speelgoed gebruiken om als opvulling te dienen voor hun ware speelgoed, mijn huisraad, dat dan wel weer als speelgoed word gezien.
Al het speelgoed hier in huis leeft een onbegrepen maar creatief bestaan.
Alsof ik met de schoenlepel door de soep roer, met de vliegenmepper iets onder de kast vandaan haal, die vliegenmepper vervolgens kwijt ben en mijn schoen als vliegenmepper gebruik of boeken gebruik als onderzettertje. Oh wacht, dat doe ik ook! Nou ja, op de schoenlepel na dan( al zou ik theoretisch gezien in hoge nood en alleen maar dan, best een schoenlepel kunnen gebruiken om in de soep te roeren)
Meteen komt dan de gedachte bovendrijven of ze die creatieve omgang met spullen dan van mij hebben of hebben ze mij creatief gemaakt omdat ik steeds spullen kwijt ben die zij gebruiken in hun spel?
En dan hoor je een sirene-achtig geluid. Je schrikt op uit je gedachte. Is er brand? Het klinkt dichtbij. Stralend komt je zoon de hoek om, brandweerhelm op en mondharmonica aan de lippen. Waar is de brand, mama? Opgelucht haal ik adem. Niet om het feit dat er niet echt brand is, wat uiteraard ook erg fijn is. Maar halleluja! Hij gebruik zijn speelgoedbrandweerhelm op de manier waarvoor het ontworpen is.
Helaas vervaagd de aanvankelijke droom van een trotse ouder langzaam. Hij zit later niet in de spotlight op een stoeltje op een internationaal podium virtuoos mondharmonica te spelen. Hij is geen reïncarnatie van Toots Tielemans.
Maar morgen kan ik met een gerust hart de mondharmonica verstoppen zonder dat er zorgen zijn over gemiste oefenuurtjes en een potentieel dat niet aangeboord word.
“Buiten bij de schuur is de brand. Snel! Ik zie de vlammen al uit het dak slaan!” Op een draf spoed mijn zoon zich naar buiten, ver buiten het bereik van mijn gehoor, ademhalend door de harmonica, taatuu taatuu!
Ook de mondharmonica leeft hier in huis een onbegrepen maar creatief bestaan.
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/4rH0FP0Uo9h9Z7pqYEjNjx?si=Wk4YVcaKQzqoWGxwu5IiLg”/]
