Error 071! Het display licht rood op. Wild knipperend verraadt het display zijn eigen locatie. Aan het oorverdovende alarm te horen, is het ernst. Stommelend door de kamer, struikelend over levensgrote knuffels die niet reageren op alle commotie, mompelt hij midden in de nacht richting de babyfoon: “het is nummer 71 schat! Wat was dat ook alweer?” Vermoeid pakt de nieuwbakken moeder zuchtend de opengeslagen handleiding van het nachtkastje van haar held. “Kan hij nou echt niets zelf,” denkt ze verbouwereerd.
“Neem maar mee! Error 071 is honger dus ik moet haar toch echt zelf aanleggen”
Maanden later zit diezelfde moeder aan het bureau van de consultatiebureau-arts. “Nou mevrouw, uw kindje is wel aan de zware kant hoor!”
“Tja, het geeft steeds error 071 aan, en dat is honger. Ze vreet me helemaal arm de hele dag door”.
Om alle systemen even na te lopen word de kirrende koter uitgelezen door de computer.
“Error 871 of 071?”, vraagt de arts met toegespitste oren en priemende ogen.
“071, altijd 071, hoezo?”
“De computer geeft voornamelijk 871 aan. Doen alle ledjes het wel van het display? Error 871 is namelijk niet honger maar slaap!”
“Ah, vandaar dat ze tijdens het drinken altijd in slaap valt”. Kostelijk wordt erom gelachen en de arts schroeft er een nieuw display in.
Dat geeft mij te denken. Zo’n placenta hè, die is best wel nodig toch? In de baarmoeder? Die heeft best een belangrijke functie als ik het goed begrepen heb. Die heeft niet echt een inwisselbaar karakter, gok ik zo.
Want ik pleit voor een handleiding aan het eind van een navelstreng in plaats van een moederkoek. En een display, bij voorkeur op het voorhoofd zodat je in één oogopslag kunt zien wat er loos is. Maar ik snap dat de meeste ouders voor een rugpositie kiezen voor het ding.
Dat de verloskundige, na de geboorte, een 500 pagina tellend boek eruit trekt in plaats van zo’n drillerige hoop narigheid. Opgelucht haalt iedereen adem wanneer ze trots het in cellofaan verpakte naslagwerk omhoog houdt. Papa nog het meest want die kan eindelijk wat nuttigs doen, de handleiding lezen! Een verademing na al dat wachten terwijl zijn liefje naast hem ligt te kreunen en steunen met af en toe een schreeuw waar je bang van wordt.
Verrukt vertelt hij hoe blij hij wel niet is met de vooruitstrevende technologie van tegenwoordig. Want vroeger hielden ze dus enthousiast een bloederige ondefinieerbare massa omhoog met daaraan een doorbroken vlies, om je te laten zien waar je kind negen maanden lang in heeft geïncubeerd. Vervolgens verdween dat in een vuilniszak om nooit meer gezien te worden. Dit handboek prijkt tenminste trots op je nachtkastje, je hele leven lang.
Hoe handig is het! Een simpel display (oké vooruit!) op de rug van je kind en een ellenlange lijst met mogelijke errors. Ik droom er, samen met mijn man, al jaren van. Grappend staan we over één van onze kinderen gebogen terwijl die schreeuwend en krijsend op de grond ligt te kronkelen. Hoe handig zou een display nu zijn, die ons een foutmelding geeft! Dat denken we mijmerend terwijl we puzzelend achter de oorzaak proberen te komen.
Want regelmatig doen mijn kinderen onbegrijpelijke dingen. Ik ben geen futuroloog en zie in de nabije toekomst geen kind met display en handleiding geboren worden. En ik ben geen bioloog of psycholoog die het gedrag doorgrondt van mijn bloedjes.
Wij snappen bijvoorbeeld nog steeds niet waarom onze dochter, op de helft van de maaltijd, haar bord oppakt en omkiept op tafel. Je zou denken dat ze klaar is en geen honger meer heeft. Maar verwijdering van het inmiddels lege bord leidt tot een protest waar menig protesteerder jaloers om is. Error??? Tja, welke foutmelding zou het zijn? Ze doet het ook weleens lachend maar die hebben we inmiddels door! Dan tart ze ons, gedreven door een duivels gevoel van humor.
We willen het allemaal perfect doen maar missen een display. Op zoek naar een reden voor foutmeldingen kijken we daarbij naar de natuur. Maar de natuur heeft ook foutjes. Niets is perfect. Dus zo’n bioloog kijkt naar het gedrag van dieren om er iets uit de concluderen maar heeft ie ook door dat hij ook naar de foutjes kijkt? Dat hij de foutjes ongemerkt meeneemt in zijn onderzoek. Dat alle wetenschappers foutjes meenemen in hun onderzoek.
Dat misschien een berenmoeder ook niet altijd weet wat haar kroost doet ondanks dat zij meer leeft op instinct dan wij. Dat zij misschien ook wel denkt:”Jezus, welpen?! Wat zijn jullie nu weer aan het doen?! Heb ik jullie geworpen? Dan heb ik jullie toch echt te hard geworpen want jullie zijn duidelijk op je achterhoofd gevallen”. En het dan ook gewoon niet weet, net als wij. Maar dat een bioloog dan denkt: “hmm, dit is interessant gedrag! Dit doen wij mensen niet. Wat kunnen we hiervan leren?”
Regelmatig kijken omstanders ons dan ook aan. Vragende blikken geven weer wat niet gezegd hoeft te worden. Nee! Wij weten het ook niet! Wij weten ook niet waarom ze juist nu ineens ter aarde stort en schreeuwend duidelijk maakt dat ze niet meer verder loopt. Reden onbekend.
Wij wisten ook niet waarom onze zoon zich hevig protesterend weigert aan te kleden. Of waarom na ruim 4 jaar tanden poetsen nog steeds een martelgang is.
“Bedtijd, ga jij nog even plassen? Dan doe ik mijn oordoppen vast in!”
Want hij is dan net een varken dat naar de slacht gaat, gillend en krijsend. Papa heeft het inmiddels opgegeven.
Al hebben we bij hem inmiddels wel een idee. Want zo’n handleiding schrijft zichzelf blijkbaar. Je leert met iedere onbegrepen woede-uitbarsting, iedere wild enthousiaste explosie van energie en ieder tranendal wel welke fouterror erbij hoort. Althans, in grote lijnen.
Ik snap wel dat, vooral moeders, met weemoed terugkijken als hun kroost het huis uit gaat. Jarenlang hebben ze getracht ze te begrijpen, alle foutcodes uit hun hoofd te leren en vooral getracht de foutmeldingen op te heffen. Er is een heel boekwerk geschreven en dan gaan ze het huis uit.
Een nicht van mij zei het ooit zo mooi: je voedt ze op voor een ander.
Je schrijft een handleiding voor de volgende die langskomt en vanaf dan het nieuwe belangrijkste in het leven van jouw belangrijkste wordt.
Kon je maar terug in de tijd, met je handleiding om de foutmeldingen daar en dan, te ontwarren. Zodat je er dan iets aan had.
Als ik terug kon in de tijd…….? Je hebt misschien wel door dat muziek altijd mijn hoofd vult. Dit keer rapt Dio me toe in het nummer Tijdmachine.
Als ik terug kon in de tijd…….
Had het allemaal geen zin. Want als ik terug kon in de tijd, was ik hetzelfde kind.
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/0xhWYqbieArhuGsYn9ADzF?si=_5sHtr5iRIqI6ZvaDBwA7w”/]
