Mind the gap!

Mijn dochter is internationaal ingesteld. Daar kwam ik gisterenmiddag achter terwijl de rivier de Lek onder ons door meanderde en ik koers had gezet naar één van de Nederlandse autoslagaders toe. Van schrik keek ik in de achteruitkijkspiegel.

Over Nederlandse woorden struikelt ze continu. Ze spreekt alle woorden maar half uit en gebruikt de verkeerde letters, wat haar onverstaanbaar maakt. Maar Duncan Laurence zingt ze vol overgave mee met haar twee jarige zangkunsten. Nu hebben allebei mijn kinderen een goede muzieksmaak, en zeker voor hun leeftijd, maar zij spant de kroon. Ze drijft weg op de muziek van Adèle, Snow Patrol en James Bay. En ze is dus blijkbaar ook een enorme fan van het songfestival, al hoop ik dat het bij dit ene nummer blijft wat betreft haar songfestivalliefde. 

All I know, all I knowohow! klinkt het vanaf de achterbank en ik draai de muziek een standje harder om haar zangtalent kracht bij te zetten. En ze zingt het ook niet na, schept mijn verbazing, want zodra Duncan de eerste noten op zijn piano pingelt, blèrt ze al uit volle borst het refrein mee.

Het baart me wel zorgen, helemaal het tijdstip dat ze heeft uitgekozen om haar onberispelijke Engelse uitspraak tentoon te stellen. We zijn namelijk onderweg naar huis van een uurtje observatie naar de reden van haar onbegrijpelijke uitspraak.
“Laat maar mama, ik leen me meer voor Engels” lijkt haar verborgen boodschap te zijn, of in haar woorden:” Never mind, mommy, I prefer English!” Of als ze in een ingewikkelde bui is:” Never mind mommy, I tend to lean toward English (en nee papa, het zou niet, I borrow more for English moeten zijn)
It’s safe to say dat wij geen Engels voeren als geheime taal onder ouders om thuis openlijk discussies te voeren over thema’s die te groot of volwassen zijn voor onze kinderen. Ik zou mijn wederhelft met moeite kunnen vertalen en hij verstaat er geen zak van mij. En dan tel ik het feit niet mee dat binnen no time de oudste alles wel ontcijfert aan de hand van de woorden die hij al wel kent.

Misschien staat de taal en regio in haar menu wel gewoon verkeerd ingesteld. Sinds kort is ze ook enorm druk met het uitserveren van denkbeeldige kopjes thee en dat terwijl ze is geboren te midden van een koffiedrinkend gezin. Zelfs de verloskundige had bij haar geboorte een kopje koffie op mijn nachtkastje staan. Al snap ik haar verliefdheid met Engeland wel met zijn diepgaande verankerde tradities, landhuizen in Victoriaanse stijl en standvastig links blijven rijden ook al rijdt de meerderheid van het collectief, waar ze niet langer meer bij willen horen, rechts. Ook zij willen, net als mijn dochter, een eigen identiteit. Soms zit het tegendraadse gewoonweg ingeboren. Trots kan ik melden dat ze dat specifieke aspect van mij heeft. 

Ik geef haar geen ongelijk hoor. Met Engels kom je veel verder dan met Nederlands als je graag over de grens denkt. 765 miljoen mensen spreken Engels. Blijkbaar heeft ze niet genoeg aan de 24 miljoen mensen die verspreid over tenminste 6 landen Nederlands spreken. Het allerbeste kan ze overigens beter Mandarijns gaan praten, dan heeft ze 1026 miljoen mensen om mee te praten. En hoeft ze niet naar ons te luisteren want dat spreek ik ook niet. Met Engels daarentegen kan ik me aardig redden.

Bijkomend voordeel is dat ze ook regelmatig haar vader erin kan luizen, want er lijkt nu al een gat te bestaan tussen haar kennis van het Engels en de zijne. Zijn Engels klinkt meer als steenkolen Duits. Volgens mij verstaat hij zichzelf ook niet als hij Engels praat. Ik lig nu al in een deuk om de gesprekken waarin hij onbedoeld iets belooft zonder het zelf door te hebben, verloren weddenschappen die verkeerd begrepen waren en vrees de ruzies waarbij ik als onwillige vertaler ten tonele moet verschijnen. “Wat zegt ze nu weer allemaal schat!?”

Misschien is het allemaal maar wishful thinking van me, met haar talenknobbel voor uitsluitend Engelse taal, maar stel nu dat ze Engels echt veel sneller onder de knie heeft dan Nederlands, dan snap ik dat volkomen. Ik gun haar de wereld.