Mijn zoon wordt volwassen. Nee, we hebben geen sprong in de tijd gemaakt en hij lijdt niet aan een zeldzame aandoening waarbij hij supersnel oud wordt.
Hij sprak vanavond wijze woorden. “Ik ben altijd een dino, maar ik denk dat ik daarmee stop. Ik ga iets anders zijn”
Nu hoopte ik na deze heerlijke woorden een iets ander antwoord te krijgen op de vraag: wat ga je dan zijn? Ik hoopte op “mezelf” als anwoord maar zover zijn we nog niet. Hij wil Andy zijn.
Voor de lezers thuis, Andy is een personage in een televisieserie. Daarin speelt hij een klunzige onderzoeker die in het nationaal museum werkt op de dinosauriërs-afdeling. Elke aflevering gaat er iets mis wat hij alleen kan oplossen om middels een oude staande klok terug te reizen in de tijd van de prehistorie vol met dino’s. Ook daar gaat er van alles mis maar Andy is altijd positief ingesteld en lost zijn problemen inventief op met spullen uit zijn rugzak onderwijl een keur aan dino’s tegenkomend.
Nu is Andy nog niet eens zo’n slechte keuze, hij is ook erg fan van Mr Bean. Ik kan alleen maar juichen dat hij die niet heeft uitgekozen. Ik zag al scenes voorbij flitsen van in elkaar geflanste verfbommen of stoelen op het dak van onze auto. Nee, het kan erger dan Andy, veel erger.
Ik verheug me op zinnen als: “ik maak tijd” of “geen zorgen, dat los ik wel op” die hij dan luidkeels zal roepen, gewapend met een Gizmo vol feiten en weetjes over dino’s.
“En dan gebruik ik als rugzak mijn eigen schoolrugzak!” roept hij enthousiast. Hij heeft duidelijk over dit plan nagedacht.
Wat ik niet zal missen aan zijn talrijke collectie van dino-imitaties, zijn de onverwachte oorverdovende grommen, schreeuwen en brullen op de meest gekke momenten. Wanneer ik bijvoorbeeld net heel ontspannen op de bank zit en met mijn favoriete lepeltje als in trance door mijn koffie roer. Ineens klinkt er vanachter de bank een gruwelijke brul in mijn oren. Een spastische schokbeweging trekt door mijn lichaam en de koffie belandt overal waar hij niet hoort te belanden.
Ook het op mijn hoede zijn voor een op de loer liggende rover mag aan mijn neus voorbij gaan, die plots vanuit het denkbeeldige struikgewas, wat de stoel blijkbaar moet voorstellen, opspringt.
En toch zal ik andere aspecten wel gaan missen! Ik zal het missen om s’morgens even door te nemen welke dino hij die dag is. Soms laat hij me raden en geeft hij kleine hints weg en soms help ik hem herinneren welke dino hij ook alweer had uitgekozen de avond ervoor.
Ik zal zijn impressies missen van de Galliminus, de Compsognatus of de Coelophysis, alle klein van stuk en supersnel. Ik zal het venijnige missen van de Velociraptor of de harde schedel van de Pachycephalosaurus. Ik zal het missen om twee kuiven van je haar te maken omdat je de Dilophosaurus bent. Ik zal jouw krachtige grom van de altijd oppermachtige Tyranosarus Rex of zijn wat kleinere neef Allosaurus missen. En ook het grappige trompetteren van de Parasaurolophus of de Muttaburrasaurus. Meer nog zal ik het zachte en knuffelige karakter missen van jouw favoriet: de reuzengrote plantenetende Brachiosaurus.
Maar het meest ga ik toch de overgave waarmee hij dit allemaal uitbeeldt missen. De manier waarmee hij met veel detail en nog meer passie zijn dino’s tentoonstelt. Hopelijk kan hij in Andy dit allemaal weer kwijt en staat er een Andy 2.0 op. Ik verheug me op een gepassioneerde en vindingrijke mini-versie. Ik zie avontuurlijke verhalen voorbij komen met hulpmiddelen als kleerhangers en vliegenmeppers om zichzelf uit hachelijke scenario’s te redden.
En aan de horizon gloort altijd nog meer licht. Ik weet nu wat er in de jute zak te vinden zal zijn die deze december in huis zal arriveren. Een zelf bij elkaar gesprokkeld outfit dat onze Andy waardig is. Ik mag mij met al mijn creativiteit op de zoektocht storten en daar smul ik dan weer van.
Want Andy- outfits voor kinderen heb ik nog niet gevonden dus ik moet zelf op zoek naar een lichtblauw overhemd, liefst met geel dino’s stiksel. En een hoed die geschikt is voor mijn ontdekker, samen met een ouderwetse rugtas van canvas.
Maar de grootste uitdaging voor mij ligt bij Gizmo, een smartphone-achtig apparaat dat Andy om zijn pols draagt.
Mondje dicht hoor, tegen mijn kleine held. Zo volwassen is hij nu ook weer niet.
