Het doet een beetje armoedig aan, twee verloren kaarsjes in een zee van appeltaart, maar in werkelijkheid is het een waar feest. Twee is ook meer dan genoeg want bij blazen ligt haar talent nog niet echt. Terwijl zij haar avondeten probeert af te koelen middels de krachtige wervelwind die zij op het oog heeft, zie ik alleen de sprietjes van haar blonde pony zachtjes wuiven in het ontstane briesje. Zelf ligt ze hierom ook in een scheur.
Buiten regent het en de temperatuur scheelt zeker 10 graden met twee jaar terug. Jarig zijn in augustus geeft geen garantie op mooi weer. Maar wel op zelfgebakken appeltaart met kaarsjes, ook als de oogst van appels dat jaar laat is.
Onze schone slaapster slaapt ook vandaag heerlijk uit en heeft duidelijk nog geen zin in haar feestje. Ik zie al beelden door mijn hoofd schieten van mijn dochter die met warrig haar in haar pyjama in haar stoel zit, systematisch haar brood op de grond gooiend en verdwaasd kijkend naar de visite die aan tafel zit. “Wat doen al die lui zo vroeg aan mijn ontbijttafel”, hoor ik haar denken, “en waarom steken ze allemaal overdreven enthousiast hun handen in de lucht?”
Een heel jaar zijn we al aan het oefenen. Hiep, hiep…… en dan gaan de handjes enthousiast omhoog. Terwijl ik haar cadeau een ereplek op tafel geef en nog wat ballonnen aan haar stoel knoop, ruik ik de appeltaart en denk ik daaraan. Maar met een grote glimlach op mijn gezicht, verkneukel ik mezelf alvast aan het feit dat er een grote kans is dat ze juist vandaag na de hiep, hiep, geen handjes in de lucht steekt.
In mijn glazen bol zie ik een eigenwijs meisje mij ondeugend aankijken met een duivelse glimlach op haar gezicht. “Vandaag juist niet mama!”
Een heel jaar lang heeft ze naar deze dag uitgekeken. Niet om de taart of de cadeaus! Nee, niets van dat alles, dat is een leuke bijkomstigheid aan haar meestergrap. Nee, zij heeft een jaar gepland en gewacht om iedereen een hak te zetten door eerst een heel jaar vrolijk mee te doen aan dit tafereel maar op het moment suprême, met een uiterst serieuze blik, stijf haar armen langs haar lijfje te houden op het moment dat iemand hiep, hiep durft te zeggen. Om vervolgens in een stuip te liggen van het lachen als werkelijk waar iedereen zelf zijn handen de lucht in gooit op het moment dat zij het laat afweten. “Nu heb ik jullie allemaal te pakken met je hiep, hiep!”
Of ze denkt na een jaar stug oefenen: “Weet je nu nog niet dat je je handen in de lucht moet steken na de tweede hiep? Wat ben jij voor een sukkel, mama? Ik ben echt al een jaar aan het oefenen met je en nu weet je dat nog steeds niet! Echt, ben ik een dochter van jou? Ik had je hoger ingeschat”.
Maar het kan ook zijn dat, nu ze twee is denkt: “Wat een kinderachtig gedoe! Denk je dat ik daar nog aan mee doe? Nu ik twee ben? Ben jij gek, jij zet jezelf maar voor gek hoor, ik ga taart eten. Waar is de kinderchampagne?”
Maar of ze nu denkt dat ze er te groot voor is of zichzelf ontsteld afvraagt waarom ik haar in vredesnaam de lokroep van een of andere uitheemse vogelsoort die een balts uitvoert leer in plaats van het gekukel van een doodgewone Nederlandse haan, wij blijven vrolijk ieder jaar dit ritueel uitvoeren.
Fijne verjaardag meis, hiep hiep………
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/track/01lewSOj9ZaXplh9TpNKL4?si=fGdpHPt6SS6IKYxYrhPJfw”/]
