Author: dewereldvolgenscarola

Hij is hulpverlenersmoe. Dat is het eerste wat bij me opkwam toen ik hem zag kennismaken met zijn fysiotherapeute. Mijn autocorrectie zet nu een dikke rode streep onder het woord. Een snelle zoekactie op google geeft aan dat het woord toch wel degelijk bestaat.  Continue reading “hulpverlenersmoe.”

Hij was als een kind in een snoepwinkel. Nou ja, bijna want hij was dan wel een letterlijk kind maar dan in een dierenwinkel. Maar hij was minstens zo enthousiast en misschien nog wel enthousiaster dan wanneer hij in een snoepwinkel zou staan. Hij sprintte langs me heen zodra ik door het deurgat liep. Hier staat de deur altijd open. Letterlijk en figuurlijk.  Continue reading “Welcome to the jungle”

Ieder jaar keert het weer terug. Als een griepvirus trekt het door delen van Nederland. De broeihaard lijkt hier in het zuiden te liggen. Een koorts neemt bezit van de besmette patiënten. Een koorts die lang aanhoudt. Een koorts waarvan je hier in de nabijheid geel, wit en rood gaat zien.  Continue reading “Oeteldonk”

Zijn hele geval moest door een TIC of was het een TOC? Nee, het was een TAC! Nou goed, wat het ook was, we hadden het probleem TUC. Ik bedoel tuk. We hadden het probleem tuk.  Continue reading “TIC TAC TOC”

Soms, heel soms vergeet ik mijn vertaalknop in te drukken. Dan praat ik zoals ik in mijn hoofd denk. Ik heb lang geleden al gemerkt dat dat een verkeerd beeld kan geven over mij, vooral bij mensen die mij niet kennen. Ik zal het proberen uit te leggen.  Continue reading “Zwaar op de hand”

Ik zit met een vraagstuk. Al een hele tijd. Het komt mij van tijd tot tijd binnenvallen als een mijmering. Ik zou bijna een universitaire graad in psychologie gaan halen als ik zeker wist dat dit mijn vraagstuk zou oplossen. Ervaring leert mij dat de kans groter is dat ik bij gevonden antwoorden alleen meer vragen krijg in plaats van een daadwerkelijk antwoord. Dus filosofeer ik er maar over. Ik hoop dat ik niet elitair overkom want ik hou veel van de mensen over wie ik het heb. Ik observeer alleen en vraag me dingen af. Mensen zijn nu eenmaal complexe puzzels voor mij die ik wil oplossen.  Continue reading “Pippi Langkous-vertrouwen”

Er heerste een doodse stilte die erg toepasselijk was voor dit instituut. We liepen door een doolhof aan gangen waarin onze voetstappen weergalmden. Lange gangen met hoge plafonds. Deze lange gangen voerde ons door een soort oud en immens klooster. Ik kon haast de nonnen en monniken zien lopen die ooit door deze zelfde gangen moeten hebben gedoold.  Continue reading “Kijk uit! Misdiagnose recht vooruit!”

“Wat zijn zijn krachten?” Ze keek mij aan over het randje van haar leesbril heen. Ik voelde me enigszins in de hoek gedreven en stamelde wat.  Continue reading “Superman”

Het lag als mikado op de grond. Bezaaid over de hele keukenvloer. Stokje over stokje. Zodra je er een voet op waagde klonk het als krakend ijs. De stokjes braken onder het gewicht. Voorzichtig ontweek ik de plaats van mijn zelf toegebrachte onheil. 
Continue reading “Foutje, bedankt!”

Zou ik schrijversaspiraties hebben, dan moet ik in ieder geval geen kookboek gaan schrijven. Tenminste, dat lijkt de boodschap te zijn die mijn dochter uitdraagt.  Continue reading “Wat eten we vandaag?”