Met mijn gezicht platgedrukt tegen de vloer aan en onder een schuine invalshoek, zie ik nog net dat hier de stofzuiger in ieder geval niet komt. Het licht van mijn zaklamp onthult kleine plukjes stof. Ze doemen op in het schijnsel en lijken te vluchten voor zoveel licht in de duisternis. Tot zover de geweldige zuigkracht die ze op de reclame zo prijzen. En ook de vliegenmepper kent zo zijn beperkingen en vangt alleen spinnenwebben. Het kastje staat óf te laag aan de grond óf mijn arm is te dik. Ik ben positief ingesteld en ga voor de eerste optie.
De houten latjes mochten ook niet baten en verliezen zo hun functie. Het schroefje dat zojuist nog tussen mijn vingers geklemd zat, heeft toch een kier gevonden tussen de balkjes door, die de constructie vormen om dit soort taferelen tegen te gaan. Het is toch onder de kast gerold. Hij zal een eenzaam leven tegemoet gaan tenzij er nog een schroefje opstaat dat besluit om tegen mijn wil in onder de kast te kruipen. Sommige dingen zijn te eigenwijs om zich tegen te laten houden.
Zo ook mijn dochter. We dachten dat onze zoon al eigenwijs was. Een tweede kon gewoon niet erger zijn. Wel dus! Het kan altijd erger blijkbaar. Want mijn dochter lijdt aan eigenwijtitis. Een chronische aandoening waarvoor geen medicijnen bestaan.
Alles doet ze op haar eigen manier. Traplopen gebeurt niet net als andere koters eerst op de knieën maar meteen op volle voet. Als ze op haar speen tut, komt haar onderlip er getuit onderuit. Haar haar heeft haar karakter overgenomen met een dwarse weerborstel op de haargrens. Zelfs haar ontlasting is soms dwars en dan noemen we haar stronteigenwijs.
Waar mijn zoon nog in discussie of onderhandeling gaat, neemt mijn dochter die moeite niet. Het is bij haar ja of nee, ze doet het of doet het niet. Nu vind ik het gebrek aan discussie geen ramp, integendeel. Maar ze is ook niet om te lullen als zij iets niet van plan is wat wel op mijn planning staat. Net zoals ze niet van haar plan te brengen is als het mij niet zint.
Ik hoor mijn moeder al lachen, want eigenwijtitis is erfelijk. Al noem ik mezelf dan liever eigen wijs. Maar dat is misschien een symptoom van de aandoening.
Ze blijkt dus ook te eigenwijs om te gaan praten. Of in ieder geval verstaanbaar. Misschien hebben we wel discussies met haar maar hebben wij dat gewoon niet door! Staat zij, twee turven groot, fel te argumenteren maar horen wij alleen Pingu praten en lachen haar vervolgens vriendelijk toe. Alleen daarom zou ik persoonlijk al in een driftbui verdrinken.
Waar wij het mee moeten doen is :
- mama, als er iets aan de hand is en
- papa, wanneer mama niet reageert binnen de door haar gestelde tijdslimiet.
- En met ja, want dan krijg je vaak wat je wil hebben.
Dan denk ik terug aan de tijd dat ik oppaste op drie mooie kinderen. Waar ik werd ontvangen als één van het gezin. Als een warme deken ligt die tijd over me heen. Ze bewonen nog allemaal mijn hart en bekleden daar de wanden. Stuk voor stuk. De middelste van het drietal praatte ook heel laat. Ook zijn moeder zal weleens met haar handen in het haar hebben gezeten om het feit dat één van haar kinderen zich hulde in stilte terwijl de rest allang met verhalen thuiskwamen. Maar dat heeft ze nooit laten blijken. Ze hield vertrouwen en dat heeft vruchten afgeworpen. Hij ging praten en met veel meer taal dan een ander. Want nu jaagt hij zijn droom na en vertaalt alles in muziek, zijn muziek. Herinneringen aan hem toveren nog steeds een lach op mijn gezicht. Het mooiste gesprek in mijn leven had ik met hem. Drie jaar en hij praatte, eindelijk! Het gesprek was kort en hoefde ook niet langer te zijn. Het had zoveel diepgang dat een oneliner volstond. Als jij je overtuiging verdedigt volstaat vaak alleen een oneliner.
“Cawola, ik ben een piwaat!”
“Oh leuk, een echte piraat?”
“Neehee, ik ben piwaat, niet piwaat!” Verontwaardig door het onbegrip beende hij weg.
Onmiddellijk denk ik aan mijn eigen zoon die zijn overtuiging verdedigt met zijn eigen oneliner: “Ik ben toch geen kind meer!” De tranen rolde over mijn wangen, net als toen. Deze oneliner uit de mond van een vierjarige! Ik kwam niet meer bij!
En ik denk aan de oneliner waarmee ik mijn overtuiging verdedig. “Je blijft altijd mijn kind!” Hoe oud je ook wordt en hoe volwassen je mag worden, je blijft altijd mijn kind, lieverd!
Ik kan bij de kleine piwaat alleen maar denken: dat heb je goed gedaan moeders! als ik wat van hem voorbij zie komen op Facebook. Een zelfverzekerde jongeman. Allemaal zijn ze zelfverzekerd terecht gekomen. De een reist de wereld rond met haar grote liefde en de ander verdedigt maar niet met oneliners!
Ik hoop dat ook te kunnen met mijn kroost en hun zelfverzekerdheid te behouden.
Voor mijn zoon hebben we steeds nog de hulp kunnen vinden maar met mijn dochter sta ik aan de grond genageld. Ik weet het niet. Mijn handen lijken gebonden.
Mijn dochter wil ook niet geholpen worden. Dan doet ze het gewoon liever niet. Helpen bij het avondeten? Dan eet ze liever niet. Boos word het bord aan de kant geschoven als je probeert te helpen en als je het niet snel weghaalt dan….!
Ze gaat graag mee wandelen maar als ik haar wil helpen met haar schoenen draait ze verontwaardigd haar tronie en loopt de andere kant op met een blik om te doden. “Wat denk je wel niet ma! Ik ben verdorie al twee en jij meent me te moeten helpen?” Dat hoor je haar denken.
Maar ook dat lijkt een chronische aandoening die vooral in mijn familie heerst. Gelukkig is het alleen erfelijk want ik heb nooit gemerkt dat het besmettelijk is. Mijn man vraagt wel graag om hulp.
De hoop waarmee ik mijn lijf heb volgezogen, ontsnapt me en leeggelopen zak ik zachtjes neer op de grond. Wat er onder de kast rolde moeten we als verloren beschouwen. Dat wordt een oplossing zoeken met een tywrap of een plakbandje. Of met mijn man’s favoriet: duct-tape. Dat is dan weer een overerving van zijn vader.
Maar die eigenwijze dochter van mij verlies ik niet uit het oog. Die verdwijnt niet ongemerkt in de schaduw. Ik hou hoop en zuig me ermee vol. Onderwijl blijf ik zoeken en vraag voor haar verjaardag een LOI talencursus aan terwijl ik geduldig wacht op de verlossende woorden van haar.
